Miejsca cieniste recenzja

Złożoność relacji międzyludzkich zawsze mnie fascynowała. Podobnie jak skomplikowana ludzka natura z jej miejscami cienistymi skrywanymi gdzieś głęboko. Tą mroczną jej stroną, której czasem nie jesteśmy świadomi, dopóki okoliczności nie wydobędą jej na powierzchnię.

W swoim debiucie Jacek Kalinowski z ogromnym realizmem ukazuje to, co ukryte za zamkniętymi drzwiami zwykłych domów i za fasadą uśmiechów ich zwykłych mieszkańców. Czy demaskowanie ich skrywanych tajemnic i mrocznych sekretów jest tym bardziej brutalne i niepokojące, im bardziej zwyczajni się wydają? Oczywiście, bo na ich miejscu może znaleźć się nasz znajomy, sąsiad, małżonek i każdy z nas.

Autor wprowadza do fabuły wielu istotnych bohaterów dając głos trojgu z nich. Perspektywa Anny, żony Witka, który przyjmuje w swoim domu dawnego kolegę zwolnionego z więzienia przynosi równie wiele niepokoju co trudne emocje Łukasza, ich sąsiada i byłego wspólnika, któremu zginęła córka. Narrację uzupełnia nastolatka z bulimią, nowa w okolicy, Oktawia. Ich działania i zaniechania, ciężar przeszłości i nierozwiązanych konfliktów budują obraz złożony nie tylko z wielu powiązanych elementów, ale i nakładających się na siebie warstw. Złudny obraz zwykłego życia, które wali się niczym domek z kart.

Kierując nasze oczy w różnych kierunkach i pozwalając spojrzeć z różnych perspektyw Autor podsyca domysły, podejrzenia i napięcie rosnące wraz z odsłanianiem skrywanych w cieniu prawdziwych twarzy naszych bohaterów. Fascynacja mediami społecznościowymi i utracone zaufanie mogą okazać się równie niebezpieczne, jak wyłaniająca się stopniowo na powierzchnię eskalacja przemocy, destrukcyjnych uzależnień czy żądza zemsty. Nic jednak nie przygotowuje na zakończenie szalenie smutne, bolesne i mimo wszystko tak zgodne z ludzką naturą.

Autor porusza w powieści wiele wątków i tematów istotnych społecznie, ale przyznaję, że łączy je zgrabnie i umiejętnie wplata w fabułę, więc nie ma poczucia przesytu, czy chaosu. Wręcz przeciwnie, powieść prócz waloru rozrywkowego zyskuje dzięki temu wartość dodaną, stanowiącą impuls do refleksji nad nieuchronnością pewnych zdarzeń, motywacjami, które nami kierują, ale i przyjrzenia się własnym relacjom z najbliższymi.