Rosja Putina recenzja

Rosja Putina to arcyważny i bezkompromisowy reportaż rozpoczynający się od mocnych i prawdziwych słów: Ta książka traktuje o Władimirze Putinie- nie w taki sposób, w jaki jest on zazwyczaj postrzegany na Zachodzie. Czyli nie przez różowe okulary.
Publikacja została wznowiona po osiemnastu latach od premiery wydawniczej, ale prawda przekazywana przez znakomitą dziennikarkę wciąż jest aktualna.

Szokuje skala rosyjskiego barbarzyństwa, krwawa, zuchwała eliminacja przeciwników politycznych, nepotyzmu, korupcji, mafijnych układów na szczytach władzy. Rosja, kraj, w którym inteligencja już dawno zbankrutowała (czego zresztą nie ukrywają przez swoje wypowiedzi ''chłopcy-putinowcy''), obecnie jest to agresor, który napadł na niepodległe państwo. Niezależna publicystka przypomina o zbrodniach Putina w Czeczenii, masakrze w teatrze Dubrowka czy rzeź dzieci i dorosłych podczas liniejki, czyli rozpoczęcia nowego roku szkolnego w Biesłanie. Podobnie jak w przypadku innych spraw, Politkowska materiałów miała aż nadto.

Anna Politkowska była wrogiem numer jeden na ''liście" kremlowskiego satrapy, autorka wielu cenionych, nagłaśnianych reportaży demaskujących reżim prezydenta Federacji Rosyjskiej. Pisze o chorych wizjach człowieka wyzutego z jakichkolwiek uczuć wyższych, posługującego się młotem i terrorem, z czasem (przykład Ukrainy) urzeczywistnionych. Putin to zbrodniarz zwalczający przejawy demokracji i pacyfikujący oponentów.

Ta dzielna i odważna kobieta najpierw została otruta na pokładzie samolotu. Znajdowała się w ciężkim stanie, ale przeżyła, drugim razem los już nie był dla niej taki łaskawy. Kula dopadła Annę 7 października w 2006 roku, przypomnieć należy, iż w tym dniu urodziny obchodził jeden z najważniejszych ludzi w państwie... Politkowską zastrzelono (oczywiście przez ''nieznanych" sprawców) w windzie w bloku, w którym mieszkała, cena za heroizm była wysoka, ta, która prowadziła negocjacje z terrorystami w moskiewskim teatrze czy w Czeczenii, przepłaciła to życiem. Na Kremlu szampan lał się strumieniami.
Czyżby Anna przeczuwała, że coś się święci? W jednym ze swoich tekstów napisała: Wiem, że moje obawy nie są wyssane z palca.

W zamieszczonych na końcu przypisach zwięźle objaśniono wiele kwestii, warto i tam zajrzeć.