Opowiem ci bajkę recenzja

Małgorzata Rogala wraca w tej książce do cyklu z Weroniką Nowacką, pedagog szkolną, która po paru latach przerwy w zawodzie powraca do szkoły podstawowej i musi zmierzyć się z agresywnymi rodzicami i niesfornymi uczniami.

Zdecydowanie najciekawszy jest w książce portret siódmoklasistek, dziewczynek 13 czy 14-letnich. Oto budzi się w nich kobiecość, więc malują włosy, hodują paznokcie i z tego powodu odmawiają gry w siatkówkę na wuefie. Poza tym buntują się przeciw rodzicom, przeżywają pierwsze doświadczenia seksualne, a przede wszystkim stale są w sieci, całe swoje życie dzielą z koleżankami na fejsie, insta, mesendżerze i czym tam jeszcze. Nawet pierwsze pocałunki czy uściski z chłopakiem muszą być utrwalone i pokazane koleżankom, to jakiś wielki ekshibicjonizm, kompletnie dla mnie niezrozumiały. Co ciekawe, chłopakom autorka nie poświęca wiele miejsca, czyżby nie byli tak problemowi?

I jeszcze, mamy wrażenia nauczycielki, która wraca do szkoły po ośmiu latach przerwy, jest zdumiona tym, że młodzież z siódmych i ósmych klas jest teraz zupełnie inna: nie pamięta przerobionego materiału, nie jest zainteresowana nauką, za to jest bardziej roszczeniowa, bezczelna i niegrzeczna, a rodzice to już w ogóle...

No cóż, dla mnie to młode pokolenie zupełnie obce jest, jakby z innej planety.

A intryga kryminalna zaczyna się od morderstwa młodego chłopaka, ale muszę powiedzieć, że jest to słaba część książki. Na przykład para policjantów prowadzących śledztwo zachowuje się dziwnie. Na przykład szybko zdobywają spis połączeń ofiary: w godzinach poprzedzających morderstwo kontaktował się on z dwoma mężczyznami, zatem oni winni być głównymi podejrzanymi, ale policjanci nic nie robią, jednego z owych mężczyzn nawet nie przesłuchują.

W ogóle dochodzenie prowadzone jest ślamazarnie i nieudolnie, jakże to dalekie od śledztw opisywanych przez Mankella, który przedstawia pracę inspektora Wallandera jako nieustanną harówkę, no ale może taka jest rzeczywistość polskiej policji... I jeszcze, rozwiązanie zagadki morderstwa podane jest policji na tacy: całą pracę wykonują odciski palców i badania DNA, a sami funkcjonariusze w zasadzie nic nie robią.

Ma rzecz cała potencjał na duży dramat, ale pani Rogala nie poszła tym tropem, książka jest napisana nieco naiwnie i infantylnie, na przykład wątek relacji Szymona i Weroniki jest mocno przesłodzony. Niemniej historie z nastolatkami w roli głównej są bardzo ciekawe.