Podhale. Wszystko na sprzedaż recenzja

Podhale- nasze dobro narodowe. Tradycyjne stroje, góralska gwara, mocno zakorzenione obyczaje i normy i jedzenie, które nigdzie nie smakuje, tak jak pod Tatrami. Zimowa stolica Polski, która co roku przyciąga rzesze turystów, którzy chcą miło spędzić czas. Takie właśnie było Podhale. Dlaczego było? O tym przeczytacie w książce Aleksandra Gurgula "Podhale. Wszystko na sprzedaż".

Autor spiął w jedną całość artykuły, które popełnił, pracując w gazecie i stworzył reportaż, który podsumowuje, to co się obecnie dzieje na Podhalu. A co się dzieje? Jak mawiał klasyk "syf, kiła i mogiła". No może nie zupełnie, ale tandeta i kicz jest słowem odmienianym przez wszystkie przypadki. Wraz z panem Gurgulem przemierzamy cały obszar, by dowiedzieć się, że wszystko kręci się wokół pieniędzy i układów. Samowola budowlana ma się znakomicie, mimo ogromnej tragedii w 2018 roku. Woda zalewa domostwa, bo pismo o kanalizacje utknęło w urzędniczej machnie, zwanej "trwa rozpatrywanie wniosków". Dramaty małe dla świata, a wielkie dla mieszkańców są solą w oku dla władzy.

Reportaż czyta się z ogromną przyjemnością. Choć nie ukrywam, że miałam poczucie, że tak źle wcale nie jest. A jednak. Pod płaszczykiem piękna, bogactwa kryją się skrzętnie ukrywane tajemnice, które często nie wychodzą na światło dzienne. Na wierzch nie wychodzą akty przemocy, które tak bardzo wrosły w mentalność Podhale, że według burmistrzów nic nie da się zrobić. Ten rozdział pozostawił mnie w szoku, poczuciu niesprawiedliwości, że system, stoi plecami do ofiar. Zabrakło mi tu tej pięknej strony Podhala, która często nie może się przebić przez komercje. Podhalańskie stroje, tradycja, czy muzyka są piękne same w sobie. Wierzę, że akurat ten aspekt jest wciąż obecny w mentalności mieszkańców. A niestety coraz częściej zostaje zakłócony przez wesołe miasteczko i disco-polo.

Niestety, jak cały reportaż był dobry, tak zakończenie pozostawiło wiele do życzenia. Urwane, bez podsumowania i pozostawiające czytelnika w zawieszeniu. Bez puenty, bez pytania retorycznego i bez pozostawienia miejsca do refleksji. Chociaż może reportaż jest refleksją samą w sobie?