Podążaj za motylem recenzja

Świat wspomnień wkracza do chwili obecnej.
Klatka. Piwnica. Potwór. Rdza pod palcami przenika do każdej cząstki ciała, a czerwony ślad krwi, niczym motyl wznoszący się do lotu, przeraża. Trzepocząc skrzydłami leci ku wolności. Nieznany mężczyzna w garniturze budzi niepokój. Preludium do spektaklu, który ma się powtórzyć. Zaraz się wydarzy.
Krwawe kałuże zła, czerwone krople rosy, krwiste rozpryski na ścieżce życia. Opuszczone, samotne cząsteczki przeznaczenia, które ogarniają zewsząd tworząc chaos.

Ira miała zaledwie dziesięć lat, gdy przerażające zdarzenie w piwnicy zburzyło jej świat. Trauma dzieciństwa ciągle jej towarzyszy. Przeszłość odcisnęła piętno budząc najgorsze instynkty. Rozpoczyna terapię u znanej psychoterapeutki. Wraz z początkiem leczenia rozpoczyna się niebezpieczna gra. Tylko jedna z kobiet wie, że łączy je wspólny sekret sprzed lat.

Zaskakująco wyborny debiut. Klimatyczny thriller psychologiczny podszyty niepokojem otula niedopowiedzeniami chwili wyrwanymi z codzienności. Autorka zabiera nas na terapię, gdzie podążamy labiryntem ludzkich pragnień i obsesji. Odkrywa skrawki człowieczej duszy, stopniowo uwalniając emocje.

Dwie kobiety. Zaburzona Ira i nieobliczalna Clarissa, toczą grę na czas, której reguł nie zna nikt i nikt nie przewidzi finału. Uśpione i skryte zło straszy. Robak szaleństwa drąży. To zepsute dzieciństwo wyznaczyło tor życia. Dręczą głosy, których nie można uciszyć. Krążą bezustannie i paraliżują.

Historię poznajemy z perspektywy każdego z bohaterów. Ich myśli, działania, odczucia. Tu każdy mija się z prawdą i brnie w kłamstwa tuszując przeszłość, aż ta nagle wynurza się. Brutalność daje ukojenie, manifestuje sprzeciw na otaczający świat. Koszmarne sny dręczą, a zranione życie pozostawia trwały ślad na psychice. A wokół otchłań, gdzie wąż, który drzemie w umyśle, wypełza, by odnaleźć wyzwolenie.

Nic tu nie jest oczywiste. Rzeczywistość okazuje się zawiła. Krążymy pośród półprawd i niejasności, a brudne myśli budzą demony.
Zaglądamy do ludzkiej psychiki i stopniowo zatapiamy się w emocje. Pod powłoką duchoty i odosobnienia skrywa się rozpaczliwa historia.

Mocna powieść otacza nutą klaustrofobii.
Krzywda dziecka zawsze przeraża i nie można przejść obok niej obojętnie. W hałasie dnia codziennego nikt nie słyszy krzyku rozpaczy.
Morze cierpienia i porzucenia. Polecam!