Lato utraconych recenzja

Noc, mrok, ciemny las. Szczęśliwa rodzina. Ojciec, matka i trójka dzieci. Na pozór wszystko wydaje się idealne. Do czasu. Sielskie wakacje przerwała koszmarna zbrodnia. To początek ciągu niefortunnych zdarzeń. Potem było już tylko gorzej. Im dalej w las, tym więcej drzew…

Krystyna Lesińska, znana z poprzedniej części powraca na salony. I to w jakim stylu. Sięgając po drugi tom, liczyłam, że autorka uchyli rąbka tajemnicy i poznamy dalsze losy brata funkcjonariuszki. Tych z was, którzy liczyli na taki obrót sprawy, muszę rozczarować. Tym razem cofamy się do lat, kiedy żwawa policjantka jeszcze pełniła służbę. Co prawda motyw jej brata wybrzmiewa na kartach pozycji, ale nie gra pierwszych skrzypiec. Niestety, na rozwikłanie tej pokręconej sprawy musimy jeszcze poczekać.

Wydawać by się mogło, że autorka zafundowała oddech od historii z pierwszej części. Nic bardziej mylnego w tej części poznajemy rodzinę Aleksandrowiczów, która tylko z pozoru wydaje się normalną familią. Im dalej w las tym okazuje się, że skrywają oni nie jedną tajemnicę. Zaginięcie, morderstwo i niespełnione uczucie, to tak naprawdę wierzchołek tego się dzieje się w „Lecie utraconych”. Pozycja to prawdziwy rollercoaster emocji. Od nienawiści po współczucie aż do sympatii.

Początkowo miałam problem ze znaną mi zadziornością głównej bohaterki. Na początku miałam poczucie, że gdzieś uleciał ten sarkazm i humor. Na całe szczęście z czasem wskoczyło to na dobre tory i znów zaśmiewałam się z żartów Krystyny Lesińskiej. To, co z pewnością wyróżnia książki Pani Kańtoch od innych autorów, to niesamowity klimat. Nie często zdarza się, by podczas lektury kryminału towarzyszyło mi takie ciepło i błogość. Jak po miękkim kocem, z którego nie chce się wychodzić. Sama historia również przypadła mi do gustu. Duszna, wielowątkowa, gdzie nie wiadomo kto jest sprawcą, ale na sam koniec niczym w szwajcarskim zegarku wszystko do siebie pasuje.

Z całego serca polecam zanurzyć się w tej serii, nie pożałujecie, a dobrze spędzicie czas.