Pod dachem z mordercą recenzja

„Trauma z dzieciństwa nie znika, gdy stajemy się dorośli. Przeradza się w coś znacznie gorszego”.

Pierwsze co zwróciło moją uwagę, gdy pojawiła się zapowiedź tej książki, to tytuł oraz okładka. Za projekt okładki i strony tytułowej odpowiada Magda Bloch, której w tym miejscu składam ogromne gratulacje i podziękowania.

To kolejne moje spotkanie z twórczością autorki. Choć nie są to łatwe książki, to lubię po nie sięgać, gdyż zawsze uczą mnie one czegoś nowego. I tak było również tym razem. Autorka wytłumaczyła mi czym różni się syndrom Łazarza od odruchu Łazarza wplatając kolejny raz tematykę medyczną w fabułę książki. I to jest znak rozpoznawczy autorki, który za każdym razem mnie intryguje i zaciekawia.

Bohaterowie w tej opowieści są różnorodni. Poznałem Olgę, silną postać kobiecą, która niespodziewanie doświadcza niepojętego – w zagubieniu musi poradzić sobie ze stratą męża i… jego winą. I jako jedyna wierzy w jego niewinność. Na przeciwległym biegunie poznałem tajemniczego porywacza – bohatera skrzywdzonego , z bolesnymi traumami.

Wciągając mnie w mrok tej historii, autorka skłoniła mnie do refleksji. Poruszając wątek przemocy domowej i traumatycznych przeżyć z dzieciństwa pokazała jak ogromny mają one wpływ na dorosłe życie. To co na mnie wpłynęło to wątek wykluczenia społecznego. Autorka pokazała go za sprawą głównej bohaterki Olgi, którą otoczenie obarczyło odpowiedzialnością za czyny zaginionego męża, odwracając się od niej plecami.

"Pod dachem z mordercą" to nieodkładany thriller psychologiczny, który skłonił mnie do zatrzymania się i spojrzenia na siebie i otaczających mnie ludzi. Zrewidowałem swoją postawę względem innych/najbliższych, współpracowników czy znajomych.

Intryga kryminalną, którą stworzyła autorka jest niebanalna, a sposób jej rozpisania w fabule to kawał dobrej roboty. W pewnym momencie podczas lektury doznałem uczucia tak wielkiego odrealnienia, że ogarnęło mnie zwątpienie, w to czego tutaj doświadczałem.

I te literackie perełki – krzyż na szyi, skrzypiące deski podłogowe – wywoływały one we mnie ciarki.

Zakończenie mnie zaskoczyło. W mojej głowie zbudowałem sobie inne, no ale cóż… nie pierwszy i nie ostatni raz zostałem wyprowadzony w pole.

Polecam! Czytaj!