Czarnoksiężnik z Archipelagu recenzja

Gdy o małym chłopcu ze wsi Dziewięciu Olch, który poprzez wywołanie magicznej mgły uratował mieszkańców przed najeźdźcami, usłyszała cała wyspa Gont, zainteresował się nim także czarnoksiężnik imieniem Ogion. Przybył, nadał mu prawdziwe Imię Ged (do trzynastego roku życia dzieci nazywano imieniem nadanym przez matki, następnie przechodziły inicjację, podczas której nadawano im jedyne i niepowtarzalne Imię, stanowiące najgłębszą tajemnicę i tożsamość nadanemu) i zabrał go ze sobą. Chłopiec od początku wykazywał wielki zapał do magii, lecz był jednocześnie niepokorny i samodzielny. Ogion zaproponował mu więc pobyt w Szkole Magii na wyspie Roke. Ged nie mógł zmarnować takiej szansy, z zapałem ruszył więc ku przeznaczeniu. Nie spodziewał się jednak, że poprzez swą arogancję i chęć pokazania innym, na co go stać, sprowadzi na siebie cień, którego nikt poza nim nie będzie w stanie pokonać. Czy młody czarnoksiężnik pokona wielkiego i niewidzialnego wroga? Czy przeciwstawi się własnym pragnieniom i wybierze dobro innych? Czy stanie się prawdziwym czarnoksiężnikiem i odnajdzie własną drogę...?

Czarnoksiężnik z Archipelagu jest w połowie książką fantastyczno-przygodową, a w połowie wydaje się wręcz baśnią. Być może powodem pięknej, melancholijnej i wciągającej prozy jest genialne tłumaczenie S. Barańczaka, a może to po prostu talent i osobowość autorki, którą okrzyknięto mistrzynią literatury fantasy. Nie wiem. Wiem tyle, że książka bardzo mi się podobała. Sama historia nie jest może tak niezwykła jak Władca Pierścieni J.R.R. Tolkiena czy Saga o Wiedźminie A. Sapkowskiego, ale ma w sobie jakiś osobisty urok, któremu nie sposób się oprzeć. U. Le Guin ukazuje tu przede wszystkim walkę z samym sobą, walkę o własną tożsamość i naukę opartą na błędach. Młody Ged nie ma wielkiej wiedzy, posiada jednak intuicję i wrodzony talent, które pozwalają mu pokonać przeciwności losu. Tu nie wystarczy wyłącznie znajomość magicznych formułek i gestów.

Książka ta zaliczana jest do arcydzieł światowej literatury fantasy, a A. Sapkowski wpisuje ją** na jedno z pierwszych miejsc listy obowiązkowych lektur dla miłośników tego gatunku literackiego. Tak więc nie pozostało mi nic innego jak przeczytać i poznać tę niezwykłą historię zwykłego pastuszka kóz z wyspy Gont. Jestem nieco rozczarowana, że tak dużo czasu musiało upłynąć, zanim sięgnęłam po tę książkę. Polecam wszystkim, którzy jej jeszcze nie przeczytali (a osób takich pewnie jest niewiele), a wręcz nakazuje tym, którzy rozpoczynają przygodę z fantastyką!