Shuggie Bain recenzja

Czytam tą książkę i aż trudno uwierzyć że autor dzięki niej uporał się z dzieciństwem i że dzięki pisaniu zamknął swój traumatyczny okres z czasów dorastania. Dziecko wychowane przez wiecznie pijaną matkę. Matkę, która wymiotuje, chowa butelki z alkoholem, by w miarę upijania się wyciągać je i stawiać gdzie popadnie. Na rozbudzenie też łyk choćby piwa, dla zdrowia i jako takiego przeżycia kilku godzin dnia...
Matka, która nie powinna być matką.
Nieumiejąca kochać, ani mężczyzny ani własnych dzieci.
Kobieta, która nawet nie powinna być kobietą.
Douglas Stuart wniósł wiele ze swego życia, skrywając poniekąd autobiograficzne fakty w fabułę nieco zmysloną - i stworzył wspaniałą, acz trudną w czytaniu powieść.

Shuggie to najmłodszy z dzieci Agnes. Najmłodszy i najbardziej zniszczony przez matkę. Starszy brat i siostra uciekli i zerwali kontakt. Odseparowali się od matki, bo przy niej nic w życiu nie osiągną ani nie zaoszczędzą. Ona potrafiła okradać własne dzieci, a jak nie było ani grosza, ani centa, to kupowała na zeszyt. Kilka dolarów na jedzenie, byle jakie oczywiście, a dziesięć razy więcej na alkohol. Ten bowiem musiał być zawsze. Był dla Agnes powietrzem. Dzięki niemu mogła spać- w delirium, ściągać do domu kolegów na jedną noc, którzy pili u niej wszystko, albo zupełnie na odwrót- mimo czystego domu znosili ze sobą butelki wszystkiego.
A rano?
Ból głowy i pustka w pamięci.
I syn, który wszystko widzi, sprząta i udaje normalność.

Czytanie tej powieści boli. Dosłownie. Nie sposób stanąć obok fabuły i być biernym obserwatorem życia kogoś, kto się zapija i wychowuje dzieci. Personalizujesz się z Shuggie i nie możesz sobie tego darować i za każdym razem to jest silniejsze od ciebie. Wchodzisz w jego buty, ciuchy, zapachy... poniżenie i wstyd. Śmierdzisz rzygowinami, papierosami, biedą i głodem. Masz w sobie pustkę, której nie da się ani zaleczyć, ani zasypać, ani zakleić. I czasem pragniesz miłości, od matki, a czasem nie możesz na ową wielbioną często matkę patrzeć. Wstręt do niej miesza się z pragnieniem jej na wyłączność. Ale prawda jest taka, że Shuggie nie da rady. Jest za późno na wszystko, a na trzeźwienie tym bardziej...
Coś niesamowitego.
Lubię takie trudne psychicznie powieści które tarabanią umysł i wykręcają go na drugą stronę. Wyrzynają wnętrze i ukorzeniają się na wieki.