Shuggie Bain recenzja

Glasgow lata 70 - górnicza dzielnica dotknięta reformami Margaret Thatcher. Bieda, brud, ubóstwo, w powietrzu unosi się jeszcze węglowy pył, dzieci bawią się w kraterach wyrobiskowych, a kobiety co poniedziałek wyczekują w kolejce po zasiłek. Nikogo z mieszkańców nie stać by prowadzić w miarę normalne życie, szerzą się różne patologie, a największą z nich jest alkoholizm. Krajobraz jak po bitwie.
To mocno depresyjny i przytłaczający widok, a w środku niego mały chłopiec uparcie walczący z alkoholizmem swojej matki. Co czuje dziecko nałogowej alkoholiczki? W dodatku całkowicie samotne, opuszczone przez ojca i resztę rodzeństwa. Uciekaj stamtąd czym prędzej - mówili Shuggiemu, jednak chłopiec nie wyobrażał sobie innego życia. On stronił od zabaw ze swoimi rówieśnikami, mocno bolały go słowa o jego odmienności. Na swoich ramionach dźwigać ciężar odpowiedzialności za swą matkę, znosić upokorzenie otoczenia, żyć w ciągłym strachu co zastanie po powrocie ze szkoły, a jednocześnie nosić w sobie ogromne pokłady wiary i nadziei stawia tego chłopca w gronie bohaterów heroicznych. On nie miał czasu na dzieciństwo, nie był jak inne dzieci, zbyt szybko musiał dorosnąć. Shuggie Bain już zawsze będzie dla mnie symbolem wiary i odpowiedzialności, dziecka samotnego o tak ogromnym sercu.

Gdy sięgałam po powieść nie spodziewałam się, że Shuggie Bain rozgości się w mojej głowie i zajmie moje myśli na wyłączność! Odkładałam książkę, a on wciąż tam był, w mym umyśle, nieprzerwanie i wciąż! To jedna z tych historii, które przetaczają się po czytelniku niczym ciężkie działa, przeczytamy raz i już nigdy o niej nie zapomnimy. Stworzyć historię pozostawiającą trwały ślad, niewygodna i uwierającą niczym zbyt ciasne buty jest niebywałym talentem. Nie jeden raz wzruszyłam się i bolałam nad losem chłopca, któremu nikt nie był w stanie podać pomocnej dłoni. Autor pisze w sposób niezwykle realistyczny, prawdziwy. Mając świadomość, że trzymam w dłoni książkę pisaną przez ponad 10 lat życia, gdyż tyle czasu zajął proces twórczy "Shuggie Bain" miałam do tej pozycji jeszcze większy szacunek. Co stoi za tą autentycznością ? Gdzie ukryty jest haczyk? Według mnie pobrzmiewają tu echa autobiografii, autor daje nam pewną wskazówkę w prologu. dziś już wiem, że przeczytam wszystko, co tylko wyjdzie spod pióra tego człowieka.
Zafundował mi prawdziwa huśtawkę emocji, ciężko po tej książce wrócić do rzeczywistości. Nie jest ona ani łatwa, ani przyjemna, a jednak tak prawdziwa. Nieskromnie przyznaję "Shuggie Bain" tytuł jednej z najlepszych książek tego roku.