Pisarka recenzja

Stało się, Michalak napisała książkę o sobie. Nie wiem na ile wydarzenia z książki są faktami z życia autorki, natomiast sama główna postać Weroniki to czysta Michalak. Z wyglądu (no może trochę podrasowana wersja), z zachowania, charakteru. Główna bohaterka również jak Michalak uważa, że jest najlepszą pisarką na świecie, że cokolwiek napisze, sprzeda się jak świeże bułeczki. Jej poziom próżności wybija poza skale, a wszyscy, którzy piszą negatywne recenzje jej książek to hejterzy. Do tego główna bohaterka chce zostać weterynarzem. Brzmi znajomo?

Książka zaczyna się od rozmowy Ewy Kotowskiej (pseudonim Weroniki) ze swoim wydawcą Konradem. Konrad proponuje "pisarce", aby ta napisała swoją autobiografie. Na co autorka się nie zgadza. Wydawca całą mocą perswazji przekonuje ją do napisania powieści i mówi, że będą reklamowali ją hasłem "Nie jest to autobiografia, ale..." i nikt się nie zorientuje. Proponuje jeszcze film na podstawie jej książki, którego reżyserką będzie sama "pisarka". Ta od razu się zgadza, bo film jest jej marzeniem. Na samym końcu dowiadujemy się, że tak naprawdę autorka już wcześniej napisała połowę swojej "nie-autobiografii". Rozumiecie to? Główna bohaterka krzyczy, że nie będzie pisać o sobie, że nie da rady, po czym okazuję się, że już to zrobiła. Gdzie tu logika?

W kolejnej części książki poznajemy młodą Katarzynę Michalak... Znaczy się Weronikę Nocyk/Ewę Kotowską, która mieszka z rodzicami. Jej matka jest prokuratorką, natomiast ojciec jest policjantem. Już na wstępie dowiadujemy się, że rodzice żyją w nienawiści do siebie i do swojego dziecka, które było tylko wpadką. Mała dziewczynka nie jest bita, bo jak twierdzi jej matka "u nas w domu dzieci się nie bije", natomiast często dostaje kary, które jak jesteśmy zapewniani przez narratora, są jeszcze gorsze od bicia. Stanie z rękami w górze, siedzenie we własnym moczu, klęczenie na kaszy. Poznajemy też drugiego głównego bohatera Wiktora Helerta, który mieszka w tej samej kamienicy co Weronika. Wiktor natomiast nie dostaje kar, jest bity przez swojego ojca, który znęca się nad nim i jego matką za każdą najmniejszą rzecz. Ogólnie całość jest bardzo ckliwa, napisana w taki sposób, żeby wywołać w czytelniku współczucie i litość. Niestety jest to zrobione w sposób nieumiejętny, wręcz żenujący. Jeżeli ktoś narzekał na "Małe życie", że jest napisane dla wzbudzenia współczucia, litości i że bohater co chwilę napotyka jakieś problemy, to ostrzegam. W "Pisarce" jest tego znacznie więcej, a przy tym jest napisane o wiele gorzej.

Ogólnie fabuła jest denna i żenująca, pełna absurdalnych wydarzeń. Książka zawiera mnóstwo błędów interpunkcyjnych, gramatycznych i logicznych. Michalak ma problemy ze składnią i napisanie zdania złożonego sprawia jej trudność. Autorka nagminnie nadużywa przecinków i wielokropków, wstawiając je czasami w takie miejsca, że przecierałem oczy ze zdumienia. Autorka często w swoich książkach obraża ludzi, w tej obraziła wszystkich Ukraińców. Nie polecam.