Więzień nieba recenzja

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Carlosa Ruiza Zafona, ale jakże bogate i zachwycające. Dotychczas słyszałam wiele dobrych słów na temat twórczości autora, jednakże dość długo nie dałam sobie możliwości, aby się o tym przekonać. "Więzień nieba" mnie wessał i nie odpuszczał aż do samego końca powieści. Zdolny autor, który bez wahania operuje językiem, niczym chirurg zszywa rany na stole operacyjnym.

Dopiero w trakcie czytania "Więźnia nieba" uświadomiłam sobie ile wspaniałych odkryć jeszcze przede mną. Może nie warto się wzbraniać przed niektórymi autorami i należy próbować na własną rękę przekonywać się o ich talentach. Zafon trafił w punkt, poddając mi na tacy literaturę, którą uwielbiam i której potrzebuję. Nie będę się więc dłużej wahać i jeśli tylko nadarzy mi się okazja, z przyjemnością sięgnę po inne książki tego autora.

"Więzień nieba" zaskoczył mnie pod wieloma względami, ale nie zaskoczył mnie przede wszystkim tym, że jak zwykle zaczynam od końca swoją przygodę z daną serią. Może dzięki temu "Więzień nieba" mnie zachwycił, a nie rozczarował, ponieważ nie porównywałam go do poprzednich tomów, co najczęściej można spotkać w opiniach dotyczących tej powieści.

Ciężko mi znaleźć słowa, które określiłyby doniosłość tej książki, po prostu trzeba ją przeczytać, ponieważ historia chwyta czytelnika za serce i z czasem staje się nieodkładana. Z ogromną przyjemnością poznam dalsze losy bohaterów.

Jak pęk róży ulotny na wietrze,

Tak też marzenia popędzą w niepamięć.

Choć miłość Twoja jest jak powietrze,

Jak w zegarze niezliczona ilość drgnięć.

I choć wiele tak straciłam,

Nadal marzę, aby spotkać Cię na ulicach starej Barcelony.

Z każdym tchem się bogaciłam,

Nie mając nawet ze złota korony.

Więzienie serca Twego uniżone,

Postrzegane za niewinne czyny,

Jako kara na moje sumienie naniesione,

Bo Cię kocham, nie zważając na Twe winy.

Uciekaj mój miły, nie oglądaj się za siebie,

Zedrą z Ciebie twą tożsamość,

odbierając Ci ostatnie tchnienie.
Wracaj do domu, gdzie nikt już nie czeka,

Wszystkich zabrało cierpienie.

Bo czas ucieka podobnie jak rzeka,

Czarne jak smoła cienie.