Więzień nieba recenzja

Czuję niedosyt! Niedosyt zbyt szybko opowiedzianych wydarzeń. Powieść najkrótsza spośród czterech tomów co wcale nie znaczy ,że zła. Wciągająca, ze świetnym pomysłem ,a co najbardziej mnie zadziwia dalej trzymająca wysoki poziom. Zazwyczaj im dalej w las tym gorzej,tutaj ta zasadność nie znajduje potwierdzenia.

"Więzień Nieba" przedstawia historię z życia mojego ulubionego bohatera Fermina Remero De Torres. Poznajemy wydarzenia,które miały miejsce zanim Fermin poznał Daniela Sempere w " Cieniu Wiatru". Powieść pisana dwutorowo, przedstawia teraźniejszość i przeszłość widzianą oczyma Daniela i Fermina - jego przyjaciela.
Dwaj mężczyźni. Jeden młodszy drugi starszy, siedzący w restauracji przy kolacji z daleka wyglądający na szczerze czymś przejętych -świadczą o tym emocje wypisane na twarzach opowiadającego i słuchacza, bowiem w tym miejscu Daniel zderza się z prawdą ,jaką niosą usta jego najlepszego przyjaciela. Przyjrzymy się z bliska postaci Fermina,poznamy jego osobowość,zapoznamy się z makabrycznymi scenami jakie rozgrywały się w przeszłości, a o  których przez tak długi czas Fermin nie miał odwagi wspomnieć. Daniel przytłoczony nadmiarem myśli kłębiących mu się w głowie,musi zmierzyć się sam ze sobą i swymi demonami, bo w tej właśnie chwili zdał sobie sprawę,że jego osobista historia się nie skończyła,ona dopiero się zaczęła.

Jakże ten Zafón pisze...po raz kolejny chapeau bas! Podobało mi się nawiązanie do poprzednich części, chociaż każdą z opowiadań można czytać niezależnie, wszystkie bardzo ściśle się ze sobą łączą tworząc niezapomnianą przygodę. Serdecznie polecam. :)