Pieśń pustyni recenzja

Kochani, co to była za przygoda! To było tak dobre, że aż brak mi słów.

Zacznijmy od tego, że to jest książka, do której będę wracała jeszcze nie raz. Dlaczego? Już wyjaśniam.

„Pieśń Pustyni” jest powieścią otwierającą cykl „Ostre Erkal”. Zirra, nasza główna bohaterka, przemierza pustynię wzdłuż i wszerz w poszukiwaniu najcenniejszej rudy w całym Dominium – białopyłu. Bardzo kocha swoją siostrę Seivę i kiedy ta pewnego dnia zostaje porwana przez kult Wszechśmierci, rusza w pościg za porywaczami. Na swojej drodze czyha na nią wiele niebezpieczeństw. Trafia do różnych zakątków uniwersum i spotyka na swojej drodze zarówno wrogów, jak i sprzymierzeńców.
Grzegorz Wielgus tworzy wielowątkową epicką opowieść o odwadze, honorze, determinacji i bezgranicznej siostrzanej miłości. Otrzymujemy dobrze zbudowany świat fantasy z bogatą historią i kulturą, pełen mrocznych intryg i rozgrywek politycznych. A język powieści sprawia, że książkę się wręcz pochłania, autor bardzo dobrze umie budować napięcie i tworzyć opisy, dzięki którym czułam się, jakbym oglądała film w kinie. I choć powieść zawiera wiele wątków, to wszystkie zostały dobrze i konsekwentnie poprowadzone. Brutalność i okrucieństwo tego świata przyprawiała o dreszcze. Kult Wszechśmierci był jednym z bardziej fascynujących elementów powieściowych, choć nikogo z ich wyznawców raczej nie chciałabym spotkać na swojej drodze.
Jeśli chodzi o postacie, najbardziej spodobała mi się Zirra, i to nie tylko ze względu na jej czupruny buntowniczy charakter. Bohaterka w trakcie swojej wędrówki zmienia się, płacze, walczy i kocha, a jej uczucia są przedstawiane w sposób autentyczny. Bardzo lubię spotykać na kartach książki postacie z krwi i kości, a taką właśnie jest Zirra. Z czasem polubiłam również Karamisa za jego cięte dowcipy, ale i odwagę.
Jedynie zabrakło mi mapki, bo to zawsze ułatwia orientację i zawsze lubię śledzić trasę, jaką przemieszczają się bohaterowie.
Końcówka wbiła mnie fotel i złamała mi serce. Ale nie będę spoilerować, bo lepiej, żebyście sami się przekonali, w czym rzecz. Mam nadzieję, że los się odmieni, dlatego tym bardziej szybciutko lecę czytać kolejny tom „Pieśń Zemsty”. Gorąco polecam