Pieśń o Achillesie recenzja

"Byliśmy jak bogowie u zarania świata, a nasza radość była tak promienna, że nie widzieliśmy niczego poza sobą nawzajem."
~~~
Mitologia grecka zawsze była przeze mnie lubiana. Już od szkoły podstawowej z chęcią uczyłam się bogów i z zaciekawieniem czytałam mity. Sympatia do starożytnych dziejów Greków była mi bliska praktycznie do końca edukacji. Z ogromną więc chęcią zaopatrzyłam się z "Pieśń o Achillesie" Madeline Miller, której inna książka - "Kirke" - czeka jeszcze na mojej półce. Czy była warta przeczytania?
"Pieśń o Achillesie", jak sam tytuł może wskazywać, opowiada o dziejach Achillesa oraz jego drogiego przyjaciela Patroklosa. Mężczyźnie, który od dziecka ma przypisane wielkie zasługi i ogrom sukcesów w bitwach. W tej wersji jednak poznajemy drugą stronę medalu, gdzie poza okrucieństwem i wylaną krwią znajduje się miejsce na miłość i namiętność między bohaterami, który muszą pokonać mnóstwo przeszkód, od wojny po brak akceptacji.
Czy to miejsce na wielki wzdych? Owszem. Książka praktycznie do samego końca zapowiadała się bardzo dobrze. Opis miłosnego uczucia między Achillesem i Patroklosem był głównym wątkiem tejże książki. Wiedziałam, że historia będzie tylko inspirowana "Illiadą" i przedstawiona głównie z perspektywy wyobrażeń samej autorki. Tego, że będzie tu para jednopłciowa również byłam świadoma i nawet uważam, że jest to samo w sobie ciekawe. Biorąc pod uwagę, że przez samą oryginalną reakcję Achillesa na śmierć przyjaciela powstało wiele teorii, czy aby na pewno byli oni tylko przyjaciółmi, jest świetną inspiracją do napisania takiej książki. Co więc poszło nie tak? Zmienienie podstawowych założeń dotyczących samego Achillesa. Wiele wątków zostało tu przeinaczonych. Rozumiem, powieść inspirowana, ale jednak oczekiwałam, że kluczowe, znane wszystkim fakty się powielą. Achilles swojej boskości nie otrzymał w znany nam wszystkim sposób i przejawiała się ona zupełnie inaczej niż w oryginale. W skrócie, było dobrze aż nie doszło do wojny na końcu książki. Tu wszystko się posypało przez mocne popłynięcie autorki z wyobraźnią. Byłaby jednym z ulubieńców roku, jednak końcówka przelała czarę goryczy i książka wypada gorzej. Wielka szkoda.