Pielgrzym recenzja

Hayesowi udało się stworzyć świetnego głównego bohatera w stylu kryminałów noir - smutnego, zmęczonego życiem faceta, niezrównanego śledczego wyposażonego przez naturę w niesamowicie zgryźliwe poczucie humoru - biorę go z całym dobrodziejstwem inwentarza. To nie jedyne nawiązanie do czarnych kryminałów, bo mamy też famme fatal, mamy narrację pierwszoosobową, czarny charakter, i ciekawą choć, szablonową historię (właściwie to trzy historie). 
 
 Jak nie przegadać blisko ośmiusetstronnicowej powieści? Zapraszam do lektury Pielgrzyma, nie ma tu jednego zbędnego zdania, jednego nieistotnego dla rozwoju akcji wydarzenia czy detalu - każdy z tych elementów, prowadzi do nieuchronnego, niczym w greckiej tragedii "bankietu z konsekwencjami". Opowieść niby nie jest zbyt dynamiczna. Pierwsza, dłuższa część, składa się niemal całkowicie z retrospekcji (taka trochę forma powieści szkatułkowej, gdzie poznajemy losy wszystkich głównych bohaterów), druga to już powieść szpiegowsko - kryminalna w czystej postaci: mamy super łotra, którego trzeba dorwać za wszelką cenę (bez względu aspekty moralne) zanim dojdzie do tragedii. 
 
 Autor ma dobre pióro, talent gawędziarski i, nie do końca wiem jak to nazwać, mądrość życiową? Doświadczenie? Ta książka, mimo, że całkowicie mieści się w ramach thrillera nie jest jednowymiarowa, jest dopracowana i dopieszczona - istne cacko, co sprawia, że obcowanie z nią to czysta przyjemność - powieści Dana Browna przerasta o trzy klasy a Remigiusza Mroza co najmniej o klas pięć.
 
 Warto jak cholera!