Mafijna księżniczka recenzja

Lara Coliins jest tytułową mafijną księżniczką. Jak to często w tym świecie bywa, w młodym wieku, jeszcze jako nietknięta kobieta, ma zostać żoną mężczyzny o wiele, wiele, wiele starszego. Jej obiekcje nie są brane pod uwagę, ważniejsze są umowy między szefami. Układy są najważniejsze.

Gabriel Callaghan powraca, aby zastąpić swojego ojca. Wszystko z własnej woli, przecież mężczyźni w półświatku mają zupełnie inne przywileje. Postanawia zasmakować zabawy przed ciężką pracą i wybiera się do klubu.

To właśnie tam Lara i Gabriel na siebie wpadają, on poznaje tylko jej imię. Kobieta postanawia zrealizować pewien plan, który ma zaważyć na jej przyszłości, a nieznajomy wydaje się idealnym kandydatem do jego realizacji.

Wszystko zaczyna się komplikować, kiedy spotykają się ponownie, po sześciu latach, a na jaw wychodzą ich prawdziwe tożsamości... dodatkowego podkreślenia wymaga fakt, że rodziny Collins i Callaghan od wielu lat są połączone...rywalizacją i wrogością.

Po raz pierwszy miałam okazję poznać twórczość Autorki. Muszę przyznać, że Jej pióro jest bardzo przyjemne, a książkę czytało mi się ekspresowo.

Od samego początku byłam ciekawa fabuły, konsekwencji wynikających z postępowania bohaterów, którzy po czasie przeżytym od pierwszego spotkania, mają plany, zobowiązania, ale nie są w stanie zapomnieć o tym, co się między nimi pojawiło.
Autorka zaserwowała tu pewnego rodzaju trójkąt uczuciowy. Tylko kto tak naprawdę kocha kogo?

Rozum i serce stoczą ogromną walkę, zwłaszcza, że tajemnice nie są właściwą drogą do budowania relacji, a coś zakazanego moze przynieść dodatkowe problemy.

Kreacja bohaterów bardzo przypadła mi do gustu, chociaż czuję niewielki uraz (pamiętajcie, to moje odczucie), spowodowany tym, że tak ogromne uczucia, pojawiły się, po tylko jednej wspólnie spędzonej nocy. Pewnie, miłość od pierwszego wejrzenia w książkach jest bardzo często spotykana, ale przez to zabrakło mi tu tej głębi, a sama uczciwie przyznaję, że wolę, kiedy jest ten czas na rozkwitanie pewnych emocji, nie tylko fizycznej więzi, bo mam szansę na dokładniejsze poznanie postaci.

Nie zabrakło mi jednak zarówno uśmiechu (wystarczy poznać Lukasa), a nawet uroniłam łzę. Tak, końcówka tej historii zdecydowanie na to zasłużyła, a ja sama nie oczekiwałam pewnego obrotu spraw.

Teraz pozostaje mi tylko czekać na historię wspomnianego wyżej, drugoplanowego bohatera, który tak bardzo chce stronić od ustatkowania się w uczuciu, a Gabriel tylko zaciera ręce, żeby mu to wypomnieć.