Galeria umarłych recenzja

Najpierw ginie modelka. Potem okazuje się, że ofiar było więcej. Detektywi Hunter i Garcia przy pomocy agentów FBI prowadzą jedno z najbardziej skomplikowanych śledztw w swojej karierze. Dlaczego zabija? Jak wybiera ofiary? Na te pytania muszą odpowiedzieć sobie śledczy, zanim morderca ponownie uderzy.

Za każdym razem, ilekroć czytam książki Cartera towarzyszy mi swoisty mroczny klimat. Wgłębiam się w każde zdanie, by moja wyobraźnia działała na najwyższych obrotach. W przypadku tego autora nigdy nie jest to dobrym pomysłem; każdy czytelnik znający serię, wie, jak wyglądają jego fikcyjne miejsca zbrodni. W tym przypadku Carter również nas nie oszczędził.

W tej części autor postanowił nieco odbiec od schematu i wprowadził do śledztwa agentów FBI. Poznajemy dwójkę partnerów: wyszczekaną i narwaną Fisher oraz roztropnego Williamsa. Przez pewien czas jesteśmy świadkami sporu między FBI a policją LA. Jak to zwykle bywa, w końcu wszyscy łączą siły by dorwać seryjnego zabójcę.

Przez niemal całą akcję towarzyszy nam ogromna porcja adrenaliny, gdyż morderca cały czas jest „aktywny”. Kontynuuje swoją chorą wizję, chełpi się wiedzą i kreatywnością. My jako świadkowie tej opowieści, z czasem jesteśmy zmęczeni bezsilnością i nieporadnością śledczych. Mija niemal cała powieść, a Hunter wciąż nic nie ma.

W końcu zabójca postanawia działać, pokazać swoją „okrutną, mściwą twarz” i wprowadza swój plan w czyn. Byłam w szoku, potem ponownie w szoku, aż w końcu doszłam do rozczarowania i ponownego szoku.
Nagle akcja historii została poprowadzona w kompletnie innym kierunku, zaś ja, doczekawszy się wreszcie nazwiska sprawcy, czułam jedynie zawód. Jednak końcówka, a co za tym idzie oczekiwanie na kolejną część, osłodziły mi nieco mój zawód.

Powieść jest klimatyczna, oryginalna, wciągająca i „carterowska”. Ten, kto nie pokochał wcześniejszych książek autora, i tym razem nie ma czego szukać w „Galerii umarłych”. Stali czytelnicy na pewno się nie zawiodą.