Piękne życie recenzja

Autorka, która we Francji sprzedała 4,5 miliona książek, właśnie wkroczyła po raz pierwszy do mojej biblioteczki. Co skrywa ten idealny tytuł?

Emma jest o kilka lat starsza od Aghate. Kiedyś te dwie siostry były blisko ze sobą, obecnie nie widziały się od pięciu lat. Dlaczego? Po śmierci ukochanej babci postanawiają spędzić w jej domu tydzień, by powspominać, ale i wyjaśnić dręczące je nieporozumienia sprzed lat.

Ciepła okładka oraz przyjemny tytuł, który jak dla mnie nieco przewrotny, spowodował, że środek mnie zaskoczył. Fabuła biegnie dwutorowo. Czasy obecne, gdy kobiety zamieszkują w domu babci i ich dzieciństwo od najmłodszych lat, po nastoletnie przeżycia i gdy ich drogi się rozchodzą. Tak naprawdę czekałam na rozdziały z ich przeszłości. Ciekawe, wnoszące wiele do obecnych czasów, bo wnikliwie opisane. Niestety, podszyte bólem i cierpieniem.

Promykiem światła w ich życiu była zawsze babcia zwaną przez nich Busią. Matka nadużywała alkoholu po starcie ojca, a swoje frustracje wyładowywał na nich. Jest przemoc, poniżanie, ale też siostrzane wsparcie. Te relacje z dzieciństwa ciążą na ich dalszych decyzjach, czy to nastoletnich dziewczynek, czy już dorosłych kobiet. Siostry, a jak bardzo różne, ale wspierające się wzajemnie, gdy zachodzi taka potrzeba. Tytuł może mnie zmylił, ale czytało się wyśmienicie. Moc wzruszeń gwarantowana, nie obyło się również bez łez, co u mnie rzadko się zdarza. Dialogi z poczuciem humoru i dobrą ronią, sprawiają, że czasem jest weselej, że historia wydaje się nieco lżejsza.

Jestem uprzywilejowana, bo z racji wieku doskonale zrozumiałam trafne wtrącenia, porównania z lat dziewięćdziesiątych, które autorka użyła. Czy to z filmu Titanic, czy to z muzyki z tamtych lat, czy wydarzeń na świecie, o których i ja doskonale pamiętam i które w moją pamięć wyżłobiły się na lata. Okazuje się, że w Polsce nastolatki ekscytowały się tymi samymi rzeczami, co młodzież w innych krajach.

Piękne życie to opowieść, która wzruszy, rozśmieszy, momentami wkurzy, ale na pewno wciągnie bez reszty wszystkich, którzy umieją docenić delikatność przekazu oraz dokładną analizę portretów psychologicznych bohaterów. Piękna, cierpka bardzo prawdziwa historia, gdzie miłość siostrzana pokazana bez lukru, z wszystkimi odcieniami, a proza życia nie prowadzi parkowymi pachnącymi alejkami, a twardymi ścieżkami. Wyjątkowa historia, którą polecam, bo moc emocji pozostawia po sobie i sprawia, że nie zapomnimy jej zbyt szybko. Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę książkę i na pewno skuszę się na kolejne publikacje autorki. Nie jest to banalna historia, a z bogatym wnętrzem, która ujmuje swą wrażliwością i prawdziwością bohaterów.