Piękne życie recenzja

Czy znaleźliście już swoje miejsce w świecie? Czy czujecie, że jesteście w dobrym miejscu? Możecie powiedzieć, że Wasze życie jest piękne?

Po śmierci ukochanej babci, siostry Emma i Agathe, decydują się ostatni raz spędzić czas w jej domu, za nim ten zostanie sprzedany. Dom ten to masa wspaniałych wspomnień, bo kobiety spędzały w nim każde wakacje.

Emma i Agathe zawsze były sobie bliskie, jednak ostatnie pięć lat nie utrzymywały kontaktu. Ich spotkanie nie należy do najłatwiejszych. Między nimi wisi wiele niewypowiedzianych pretensji i żalów. Jednak obie chcą odbudować relacje. Być częścią życia tej drugiej. Łączy je tak wiele wspomnień. Tych dobrych i tych naprawdę trudnych.

Czy siostrzaną relację da się naprawić? Czy tydzień w Kraju Basków w ukochanym domu wystarczy?

"Piękne życie" to najpiękniejsza i najbardziej wzruszająca książka, jaką przeczytałam tego lata. A właściwie to najpiękniejsza książka tego roku.

Fabuła podzielona jest na "dzisiaj" i "wczoraj". Przestrzenie czasowe przeplatają się podobnie jak narratorki. Raz poznajemy historię z perspektywy Emmy, a raz Agathe. Opowieść jest bardzo emocjonalna. Kobiety poznajemy już na etapie wczesnego dzieciństwa. I przeżywamy z nimi ich życie. Odczuwamy ich emocje. Ich strach, ból, ale i chwile radości.

Życie sióstr nie było lekkie. Codzienność osładzały im wakacje u ukochanych dziadków. Zawsze bardzo wyczekiwane, pełne miłości i uśmiechu. A tego brakowało im na co dzień u boku matki. Ich codzienność jest uzależniona od humoru i stanu upojenia matki. W domu muszą uważać na każde słowo, spojrzenie, gest. U dziadków mogą być sobą. Mogą odetchnąć, zaznać ciepła i bezwarunkowej miłości.

Jest to opowieść o miłości, o stracie, o poszukiwaniu swojego miejsca, o walce o siebie. Obie bohaterki są świetnie przedstawione. Można powiedzieć, że to ogień i woda. Virginię Grimaldi bardzo dobrze je zobrazowała.

"Piękne życie" czyta się jednym tchem. Po prostu ciężko się od tej historii oderwać. Zakończenie łamie serce, wzrusza, doprowadza do łez, a jednocześnie pokazuje, że to nie koniec. Co by się nie działo, trzeba żyć dalej. I czerpać z tego życia garściami.

Chcę więcej takich historii.