Piękne zło recenzja

„ Nie wymyśliłam sobie stanów lękowych, nadal je mam, ale wykorzystałam strach jako impuls do zrobienia tego, co konieczne, żeby żyć pełnią życia i żyć teraz. Zanim stanie się to co nieuniknione.” (str.391)

Spodziewałam się czegoś lepszego. Trochę mnie ta książka rozczarowała. Autorka trochę namieszała zaburzając chronologię wydarzeń, także trzeba było się pilnować by nie zgubić wątku. Bohaterów nie dało się polubić. Każdy z nich przeszedł traumatyczne wydarzenia czy to w dzieciństwie, czy w dorosłym życiu. To wpłynęło na ich późniejsze postępowanie i zachowanie.

Dwie nierozłączne przyjaciółki. Joanna pracowała w organizacjach pomocowych w Macedonii, kraju w tym czasie niebezpiecznym. Dochodziło tam do zamachów bombowych i toczył się konflikt między muzułmańskimi separatystami a armią macedońską. Maddie była dziennikarką, a także udzielała korepetycji. Była zakochana w Bułgarii, gdzie odbywała roczne stypendium prowadząc zajęcia ze studentami. Nie zamierzała wracać w rodzinne strony. Jako dziecko uległa wypadkowi i od tej pory towarzyszyły jej ataki paniki i stany lękowe. Miała wybujałą wyobraźnię i problemy z codziennym funkcjonowaniem. Uczęszczała na terapię mająca pomóc jej w radzeniu sobie z codziennymi problemami.

Na jednej z imprez charytatywnych Maddie poznaje człowieka, który stał się miłością jej życia, jednak wcześniej związany był z jej przyjaciółką. Ten fakt wpłynął na rozluźnienie się silnych więzów przyjaźni między dziewczynami.

Ian był ochroniarzem bez wykształcenia, nad czym bardzo ubolewał. Odbywał misje w różnych częściach świata, gdzie był świadkiem wydarzeń, które odcisnęły na nim silne piętno. Wiele razy otarł się o śmierć. Po wielu latach Maddie i Ian decydują się pobrać. On bardzo się zmienił na niekorzyść. Stał się apodyktyczny, narzucał swoją wolę. Stał się odludkiem. Miasto z jego odgłosami, tłumy ludzi źle na niego wpływały. Cierpiał na zespół stresu pourazowego i do tego nadużywał alkoholu. Był silny fizycznie, lecz słaby psychicznie i do tego alkohol powodowały, że tracił nad sobą kontrolę.

Wydawało się, że osiedlając się w rodzinnych stronach Maddie odnalazł spokój i równowagę. Jednak koszmary z przeszłości szczególnie z Rwandy prześladowały go i nie był sobą. Wiele razy ją zawiódł. Będąc za granicą napisał do niej wiele mejli, tłumacząc swoje zachowanie, żadnego jednak nie wysłał. Życie utrudniała mu też poprzednia dziewczyna, z którą wielokrotnie zrywał. Była o niego zazdrosna, wysyłała mu obsceniczne zdjęcia, nękała, groziła samobójstwem.

Każde z nich miało jakieś zachowania odbiegające od normy. Oboje byli niestabilni emocjonalnie, nadużywali alkoholu. Podczas kłótni wiele rzeczy wychodziło na jaw. Dziwi ich zachowanie i postępowanie, lecz w końcu poznajemy przyczynę i skłonność do impulsywnych zachowań.

„ Nigdy nie mogliśmy zaznać spokoju w naszym szczęściu.” (str.283)

Czy jest etycznym fakt poświęcenia jednej osoby, by ocalić drugą bez ponoszenia konsekwencji?