Mężczyzna imieniem Ove recenzja

O książce Fredrika Backmana było głośno już jakiś czas temu – zachwycił się nią cały bookstagram, a na jej podstawie powstały aż dwa filmy. Byłam bardzo ciekawa, czy ten szum jest zasłużony. Często to, co popularne, niekoniecznie jest dobre. Wiedziałam, że książka ma piękne przesłanie, wzrusza i skłania do refleksji nad sensem życia.

Byłam mocno zaskoczona, gdy już w pierwszym rozdziale okazało się, że główny bohater to największy gbur w historii literatury. Poznając Ovego, mocno zwątpiłam, czy książka mnie wzruszy – wydawało mi się raczej, że mnie zirytuje.

Tytułowy bohater to pięćdziesięciodziewięcioletni mężczyzna o bardzo specyficznym charakterze. Łatwo wpada w gniew, a wszystkich wokół uważa za idiotów. Jest przywiązany do jednej marki samochodu, codziennie robi obchód osiedla i ślepo przestrzega wszelkich zasad. Rutyna w jego życiu to świętość. Można odnieść wrażenie, że Ove jest w spektrum autyzmu.

Mężczyzna niedawno stracił żonę, która była całym jego światem. Nie widzi sensu dalszego życia i postanawia do niej dołączyć. Zanim jednak do tego dojdzie, na jego drodze stają nowi sąsiedzi i kot przybłęda, którzy ciągle czegoś od niego chcą.

"Mężczyzna imieniem Ove" totalnie mnie urzekł – wzruszałam się i śmiałam. Co prawda nie uroniłam łzy (taka już moja natura), ale jeśli jesteście wrażliwi, chusteczki to absolutny must-have.

Bohaterowie drugoplanowi – sąsiedzi, nie tylko ci nowi – to barwne postacie, które wywracają życie Ovego do góry nogami. Poszerzają jego horyzonty i potrafią dostrzec dobro skryte pod szorstką skorupą.

Akcja książki toczy się w dwóch liniach czasowych – współczesnej oraz przeszłej, gdzie poznajemy losy bohatera od wczesnych lat życia. Dzięki temu zabiegowi możemy lepiej zrozumieć jego charakter i motywy. Mnie osobiście rozczuliła jego historia – miałam ochotę go przytulić i towarzyszyć mu podczas obchodów osiedla.

To pierwsza książka Backmana, którą było mi dane przeczytać. To na tyle udane spotkanie, że z pewnością sięgnę po kolejne jego dzieła. Autor posługuje się prostym, ale trafiającym do czytelnika językiem. Nienachalny humor doskonale wpasował się w mój gust, a poziom wzruszenia rósł z każdą stroną. Rozdziały mają idealną długość, nic się nie dłuży, a przejścia między przeszłością a teraźniejszością są płynne i nie sposób się w nich pogubić.

Ta książka otula czytelnika i pokrzepia, przypominając o tym, co w życiu najważniejsze: miłości, przyjaźni i rodzinie. Uczy także, że warto dawać ludziom szansę i dostrzegać ich wartość nawet wtedy, gdy wydają się zgorzkniali. Zazwyczaj nie bierze się to znikąd – często przyczyną jest samotność lub tęsknota za tym, co utracone.

To naprawdę cudowna książka i cieszę się, że ją przeczytałam. W najbliższej przyszłości planuję nadrobić również obie ekranizacje. Znacie Ovego?