Powiastki Beatrix Potter recenzja

Można się zaczytać: 23 powiastki, plus 4 jeszcze nie publikowane. Bohaterami są zwierzątka, mieszkające w społeczeństwie (autorka umieszczała miejsce akcji w okolicach bliskich sobie) mające przeróżne przygody, które w większości są następstwem swych cech charakteru, przekory, ciekawości, czy nawet krnąbrności. Bajeczki nie są tak cukierkowe jak większość współczesnej literatury dziecięcej. Mama będzie przestrzegać Piotrusia, by nie dał zrobić z siebie pasztetu, co stało się udziałem jego ojca, pewna wiewiórka o mały włos nie zostaje zjedzona przez sowę, psy rozbijają cenne jajka kaczki Tekli… Nie trzeba się jednak długo martwić, smutek jest chwilowy, ma za zadanie dać nauczkę, nie jest właściwym sensem więc wszystkie powiastki dobrze się kończą. Bohaterowie są spersonifikowani, ludzcy, lecz zachowują swój zwierzęcy charakter, i postać, a także niektóre cechy właściwe tylko swojemu gatunkowi. Beatrix była bardzo bystrą obserwatorką natury!
Wydarzenia są opisane w sposób prosty, logiczny i spójny. Nie stanowią problemu w zrozumieniu przesłania (prawie każda bajka ma swoje), a ilustracje po prostu urzekają! Chylę czoła przed autorką, która obdarzona została nie tylko bystrością umysłu, miłością do natury, ale również bardzo lekkim piórem i niezwykłą fantazją.
Bardzo ważna jest zawartość, która nie skupia jedynie historii, lecz również życiorys autorki i okoliczności powstania każdego utworu . Zauważmy, że autorka żyła w latach 1866-1943 i niesłabnąca popularność jej twórczości na całym świecie świadczy o potężnym talencie. Żadna recenzja nie odda specyficznego klimatu zawartego na kartach tej księgi. To trzeba przeżyć samemu. Naprawdę warto…