Horyzont recenzja

Pan Małecki za tę historię zasłużenie otrzymuje 10 gwiazdek. "Horyzont" staje się moją NAJ z przeczytanych przeze mnie książek tegoż Autora; jakby nie patrzeć; przez duże A.

Historia Mańka i Zuzy poruszyła mnie do głębi - czasem bawiła, czasem doprowadzała mnie do łez. Oj, zagrał mi Pan Jakub na emocjach, zagrał.
Maniek - były saper na misji w Afganistanie stara się poskładać i spisać swoje wspomnienia zakańczając tym samym pewien rozdział związany ze stresem pourazowym. Zuza - żyjąca na własny rachunek, stara się zagłębić w historii rodzinnej, w którą niejako wprowadza ją chora babcia, której pamięć płata figle i niejednokrotnie myli Zuzę (wnuczkę) ze swoją córką. Maniek i Zuza to niby dwie różne osoby, które łączy bułgarski rap, sąsiedztwo na Warszawskim Mokotowie i podjadanie niezdrowych przekąsek zapijanych napojami wyskokowymi. Ta dwójka nieporadnie stara się do siebie zbliżyć.

Maniek swoimi opowieściami o Afganistanie niezwykle mnie porusza. Czytając "Horyzont" czułam się tak, jakbym siedziała ramię w ramię z Mańkiem, Pytlakiem, Taśmą i Miętowym w pancernym żuku, jakbym razem z nimi starła się utrzymać bezpieczeństwo w Krainie Ognia. Jakbym szukała z nimi zaklęć zakopanych na drogach, walcząc z Czarnymi Brodami. Piękna historia, która jest tak realistyczna, że momentami miałam dreszcze na całym ciele. A przy opowieści o Bahirze i Miętowym, uroniłam niejedną łzę. Trochę czułam się tak, jakbym słuchała opowieści mojego kumpla, który też miał okazję uczestniczyć w misji. Dlatego ta historia poruszyła mnie aż do głębi.

Zuza ze swoją historią niesamowicie uzupełniała opowieść Mańka. Próba poznania prawdy i faktów o matce, zajmowanie się babcią, która balansowała na granicy teraźniejszości i wspomnień - cenię Zuzę za tę wytrwałość i za to, co potrafiła zrobić, gdy poznała prawdę.

I być może, że historia dla kogoś będzie historią o niczym. Dla mnie natomiast jest to historia o wszystkim. O radościach, o bólu, o problemach, o miłości, o walce ze samym sobą, ze słabościami. O przyjaźni tak silnej, że mogłabym o niej tylko pomarzyć. Historia niebanalna, historia piękna.

I jak nie pieję nad twórczością Pana Małeckiego, tak tu będą się sypały u mnie ochy i achy. Polecam z całego serca!