Pewnej sierpniowej nocy recenzja

Właściwie nie umiem stwierdzić, czy "Pewnej sierpniowej nocy" jest rzeczywiście kontynuacją "Wyspy", czy może bardziej jej uzupełnieniem. W życie bohaterów wkraczamy w sierpniu 1957 roku, kiedy trędowaci z wyspy Spinalonga, dzięki wdrożeniu wreszcie skutecznej metody leczenia, wracają do swoich domów. Anna i Maria Petrakis spotykają się po długiej rozłące. Dla Manolisa oznacza to powrót jego niedoszłej żony. Czy kobieta będzie oczekiwała od niego zrealizowania złożonej przed laty deklaracji małżeńskiej? Jak zniesie powrót kobiety jej zakochana w Manolisie siostra?

Wszelkie pojawiające się w rodzinie wątpliwości zostają rozwiane za sprawą tragedii, której cień osnuwa Plakę, przesłaniając radość płynącą z rozwiązania kolonii trędowatych. Czytelnik towarzyszy bohaterom w ich troskach, obserwuje ich pełną nadziei walkę o miłość, o lepsze jutro, o choćby namiastkę normalnego życia, które obróciło się w gruzy za sprawą jednego, dyktowanego emocjami czynu.

Autorka cofnęła się nieco w czasie w stosunku do wydarzeń kończących pierwszą część. Pokazała nam wydarzenia tej tragicznej sierpniowej nocy z nieco innej perspektywy, uzupełniła je nieznanymi dotąd szczegółami. Dużo miejsca poświęciła osobie Manolisa, pozwalając nam poznać go z nieco innej, zdecydowanie budzącej więcej sympatii niż dotychczas strony. Książka jest niezwykle bogata w emocje. Pokazuje człowieka jako jednostkę, która pod ich wpływem może stać się kimś zupełnie innym, niż wcześniej się wydawała; potrafi zmienić się w sposób zaskakujący nawet dla samego siebie.

Niestety ta opowieść nie porwała mnie tak jak "Wyspa". W zasadzie można by przeczytać tylko ją, by dobrze poznać losy rodziny. Autorka bowiem nie tylko uzupełniła wiele wątków, ale też dokonała sporej ilości powtórzeń, które moim zdaniem nie były potrzebne, jeżeli mamy traktować tę powieść jako kontynuację. Podsumowując, historia jest poruszająca, dotykająca bardzo wrażliwych aspektów ludzkiego życia. To, co absolutnie urzeka w twórczości Autorki, to piękne, z sercem stworzone opisy Grecji, jej kultury, klimatu. Jednak szczerze mówiąc, chyba lepiej wyszłoby dla powieści, gdyby tę pierwszą część wydać np. w wersji poszerzonej o nowe wątki, zamiast na siłę tworzyć z niej nową historię, którą w zasadzie ciężko nazwać stricte kontynuacją "Wyspy".