Tropiciel recenzja

Hubert po tragicznym finale eskapady po zapomnianą księgę, ponownie budzi się w Paryżu. W ciele siedemnastolatka. A po apokalipsie nie ma ani śladu. Gdy Luwr ponownie zostaje pochłonięty przez ogień to strażnik ze Święcina już wie,że to co mogłoby być snem okazuje się być przestrogą. W momencie katastrofy paryskiej, Hubert podejmuje decyzję odnalezienia Demonologii słowiańskiej,która pomoże odmienić los i uratować życie jego przyjaciołom. Jednak bieg historii nie do końca jest taki sam. To co umknęło mu przez siedem lat, okazuje się być początkiem końca świata. Bo zagłada nadchodzi naprawdę. I młody Sierpień jest tego świadomy...
Jednak nie wszystko biegnie tak jak zapamiętał. Bieg wydarzeń jest nieco inny,niż się spodziewał.
Zaraza, zniszczenie, ogień oraz impuls elektrormagnetyczny sieją spustoszenie wśród mieszkańców planety. Mimo ostrzeżeń chłopaka nikt nie traktuje go poważnie a co zdaje się mu najbardziej niepokojące to fakt,że demony do tej pory nie wyszły z ukrycia. Hubertem targają wątpliwości co do ich istnienia. Jednak szybko przekonuje się,że wszystkie opowiadania,którymi karmili nas nasi dziadowie są jak najbardziej prawdziwe a każdy sen możliwy spełnienia..

Drugi tom przygód Huberta okazał się być zarówno wciągający, co poprzedni. Przyznam,że to w tej części postać Huberta i jego przemiana bardzo mi się spodobały i sprawiły,że poziom sympatii tego bohatera wzrosła jeszcze bardziej. Naprawdę. Niedojrzały chłopak,który widział śmierć przyjaciół okazał się wyrosnąć na prawdziwego mężczyznę. W tej części można było zauważyć największą przemianę wewnętrzną bohatera. I to oczywiście taką na plus! Nie ukrywam,że Hubert podbił moje serce i na długo pozostanie mi w pamięci. Co do akcji? Jak zawsze autorka nie zostawiła nas bez ani chwili nudy i spokoju. Z każdym kolejnym rozdziałem działo się coraz więcej i więcej a żadnych zwrotów akcji ponownie nie sposób było przewidzieć. Bardzo przyjemnie się czytało tą historię pełną wartkiej akcji i ujmującej fabuły. To co najbardziej mnie urzekło to, nie tyle co wykorzystanie w genialny sposób motywu słowiańskich wierzeń i demonów z piekła rodem ( Co oczywiście kocham u Pani Hendel ), a dopełnienie zaczętych wątków w poprzednim tomie. Coś niesamowitego! W tej części wiele się wyjaśnia ale i bardzo dużo nasuwa się pod znak zapytania...