Perseidy recenzja

Dni puste mijają wypalone jak zapałki. W blasku nocy meteorów i utartych leśnych szlaków resztki duszy. Serce skute lodem, z bólem krzywdy i cierpienia, które "nikogo nie czyni lepszym, wręcz przeciwnie, ono niszczy ludzi". Osaczone ciemnością, gdzie tańczą demony w uścisku przeszłości. Brak sił do walki za błędy minione, a życie pustką wypełnione. Samotność to przeznaczenie w nicość wtopiona. W przepaści myśli brak zrozumienia, a każda droga jest tą niewłaściwą. W odmętach bólu trudno znaleźć wyjście na powierzchnię. Każdy krok do upadku prowadzi. Nadzieja pogrzebana, miłość utracona, nie ma powrotu do szczęścia.
Gwałtownie przerwane życie pozostaje jedynie powidokiem. Niejasne okoliczności owiane pętlą tajemnic wieczności. Trzeba otworzyć szuflady wspomnień i podążyć ścieżką niejasności by zrozumieć i odnaleźć sens zdarzeń i spokój. Wokół przejmujący krzyk ciszy. Strach i tęsknota. Rodzina. Dom. Maski pozorów. I kłamstwa. Roztrzaskane życie.

Wąż nieśmiertelny oplata nieskończonością, przynosząc odrodzenie. Cykl życia i smierci. Pozostawia trwały ślad niezmywalny ciągle obecny. Ukryte lęki wypełzają i domagają się uwagi.

"Przeszłość lepiej zachować w milczeniu, bo nie odwróci smierci, a może ściągnąć gniew. I zemstę".

Ponad dwadzieścia lat temu życie Justyny zostaje okrutnie złamane. Jedna noc. Równonoc. Staje się otchłanią. Nieodwracalnością. Końcem. Przeszłość ciągle powraca, by być początkiem. Odcisnęła piętno. Niezbywalne. Zło ciągle obecne. Kobieta podąża tropem tamtych dni, by odkryć prawdę. Trudną. Bolesną. Przejmującą.
"...niektóre sekrety powinny zostać zakopane żywcem".

Ewa Przydryga stworzyła mistrzowski thriller, który osiada na dnie serca i rozdziera na milion kawałów. Przenosi nas w świat ogromu wrażliwości i cierpienia. Emocjonalna wędrówka po krętych korytarzach ludzkich zmagań, by zwrócić uwagę na to co ważne. Zagubieni bohaterowie, którym los zgotował najgorsze podłości. Życie dobija, rzuca w przepaść otępienia i niemocy. Trudne relacje, toksyczne zależności i zawiłe więzy burzą tak potrzebne bezpieczeństwo.

Kiedyś i teraz. Przeszłość i teraźniejszość. Odkryte karty. I rany. Wciąż te same. Pulsujące. Wyczuwalne.
Historia owiana magią umiłowania do natury, przepełniona pewnego rodzaju baśniowością. Niezwykle klimatyczna.
Autentyczne miejsce zdarzeń z czasów II wojny światowej do dnia dzisiejszego pozostawia dreszcz przerażenia. Szpital psychiatryczny, gdzie masowo mordowano ludzi pod czujnym okiem okupanta.
Majstersztyk. Polecam bardzo!