Pełnik recenzja

Pełnik, Pełnik, Pełnik…

Książka reklamowana jako powieść grozy…

Jest mroczna, intrygująca, tajemnicza, pełna niedopowiedzeń, niejasności i metafizyki.

W moim odczuciu to jednak bardziej thriller z elementami grozy. Mając w pamięci powieści Stephena Kinga, w których w każdym kolejnym zdaniu napięcie rosło, tutaj nie miałam takiego odczucia. Owszem wyczekiwałam na to co się dalej wydarzy, ciekawił mnie rozwój wypadków ale nie miałam, takiego jak przy Kingu, towarzyszącego mi uczucia niepokoju.

Fabuła, z grubsza biorąc, osnuta jest wokół mitycznego, karkonoskiego Liczyrzepy i legend z nim związanych.

Emilia porzuca pracę w adwokackim korpo i postanawia wrócić do Pełnika, małego miasteczka w Kotlinie Kłodzkiej. Tam spędziła niezbyt szczęśliwe dzieciństwo wychowywana przez zdziwaczałą i ekscentryczną ciotkę. Po jej śmierci Emilia dziedziczy po niej zaniedbaną posiadłość na skraju lasu. W ramach budowy nowego życia i wbrew woli mieszkańców Pełnika, postanawia wyremontować dworek i otworzyć w nim ekskluzywny pensjonat. Jej powrót nie jest na rękę lokalsom, którzy tworzą bardzo hermetyczną społeczność. Swego czasu Emilia doznała z ich strony wielu przykrości i upokorzeń.

Od przyjazdu Emilii do Pełnika zaczynają się dziać dziwne rzeczy, które, ma się wrażenie, rozgrywają się tylko w jej głowie. Sny, mroczne wizje, osobliwe zdarzenia, zagadkowe zgony, nieodkryte jaskinie i zamurowane wejścia do ukrytych pomieszczeń, tajemniczy Konstanty, który w dziwny sposób oddziałuje na Emilię oraz Krzysiek, bezpieczna przystań dająca poczucie normalności w chaosie wydarzeń.

W trakcie remontu posiadłości Emilia poznaje szokujące fakty na temat swojego pochodzenia i związków z tajemną organizacją od wieków działającą w Pełniku.

Do czego to wszystko doprowadzi? Kim jest Konstanty i czy przed Emilią i Krzyśkiem jest jakaś przyszłość? Nie odpowiem, przeczytajcie sami :)

Zakończenie inne niżbym chciała ale od pewnego momentu spodziewałam się czegoś w tym stylu.

Podobało mi się umiejscowienie akcji w Kotlinie Kłodzkiej, którą znam z własnych wędrówek.

Poza tym książkę czytało mi się rewelacyjnie. Nieprzekombinowana, zasobna w treść istotną dla fabuły, bez zbędnych, wymuszonych ozdobników. Krótko mówiąc prosty, klarowny język trafiający do czytelnika. Momentami wyczuwałam lekką sztuczność dialogów, zwłaszcza w tzw. momentach intymnych między Emilią a Krzyśkiem.

Tak czy tak nie żałuję wyboru lektury na weekend. Było naprawdę fajnie :)

Polecam.

PS – wyguglałam sobie ten pełnik…, piękny kwiat, o którego istnieniu nie miałam dotąd pojęcia.