To, czego nie mówię recenzja

Ten dzień zmienił wiele w życiu całej rodziny. Lily znajduje swoją starszą siostrę całą zakrwawioną, która mówi do niej tylko dwa słowa – pomóż mi. Alice udaje się uratować, po próbie samobójczej trafia do ośrodka, co jest ukrywane przed wszystkimi. Oficjalnie nadal przebywa w College, gdzie doskonale się uczy i bawi. Na Lily ta sytuacja mocno się odbiła, nie odwiedza siostry ani razu, nie potrafi się przełamać.
Pewnego dnia do ich szkoły dochodzi nowy uczeń Micah, który został wyrzucony z poprzedniej. Uczniowie dość szybko dowiadują się, że przebywał w ośrodku. Niestety okazuje się, że w tym samym co jej siostra, a na dodatek ją zna, na szczęście Lily udaje się zapobiec katastrofie, jaką byłoby odkrycie rodzinnej tajemnicy. Młoda dziewczyna nie do końca radzi sobie z tym, co się stało z jej siostrą, zaczyna gubić się we własnych myślach i uczuciach, boi się, aby nie stało się z nią to samo.
W szkole Lily i Micah dostają projekt, nad którym mają wspólnie pracować. Niestety dziewczyna ma jakąś blokadę twórczą. Na dodatek do domu wraca z ośrodka siostra, jednak nie jest już tą samą osobą co wcześniej. Czy Lily poradzi sobie z tym wszystkim? Czy blokada zniknie? Co połączy ją z Micahem poza projektem szkolnym? Jakie będzie miała relacje z siostrą? Jak odnajdzie się w nowej sytuacji?

Autorka porusza w książce niełatwe tematy takie jak próba samobójczą wśród bliskich, problemy z radzeniem sobie z emocjami, choroba psychiczna, depresja. Historia Lily to historia pełna bólu, smutku, strachu, samotności, a jednocześnie próby radzenia sobie z tym wszystkim, nadziei. Mnie zdecydowanie się podobała i mocno wciągnęła. To jedna z tych pozycji, którą przeżywam razem z bohaterami, które wywołują we mnie ogromne emocje, o których nie zapominam szybko.

Główną bohaterką jest Lily, szesnastoletnia dziewczyna, która znalazła siostrę podczas próby samobójczej. Stawia sobie bardzo wysoko poprzeczkę, chce być najlepsza i robi wiele, aby tak się stało, boi się, że zawiedzie bliskich. Jest zamknięta w sobie i tak naprawdę często nie wypowiada słów, które aż chcą się wydostać z jej ust. Osobiście mocno jej współczułam, jednocześnie kibicowałam, aby dała radę i się całkowicie nie załamała.

„To, czego nie mówię” to książka dla młodzieży, która porusza niełatwe tematy, która wywołuje wiele emocji i według mnie zdecydowanie warto ją przeczytać nie tylko, wtedy kiedy ma się naście lat.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA