To, czego nie mówię

„To, czego nie mówię” to książka dla młodzieży, która porusza niełatwe tematy, która wywołuje wiele emocji i według mnie zdecydowanie warto ją przeczytać nie tylko, wtedy kiedy ma się naście lat.

Poznajcie historię Lily, która zmaga się z tym że jej siostra próbowała popełnić samobójstwo, teraz się leczy.. a Lil cóż, próbuje być idealna. Próbuje być najlepszą uczennica, by wygrać konkurs i dostać stypendium na najlepszą i wymarzoną uczelnie, próbuje być najlepszą córka, nie sprawiać kłopotów, w końcu ich tata i tak ma dużo na głowie. A w dodatku w szkole pojawia się nowy tajemniczy chłopak, który znam siostrę Lily, a co za tym idzie wie gdzie ona przebywa... 🤔 Dziewczyna boi się, że dowie się cała szkoła, a ją zaatakują plotki.. jak demony.. Przecież każdy z Nas wie, jak takie plotki szkolne niszczą psychikę i naprawdę ciężko się od nich odciąć... Dziewczyna walczy każdego dnia, jednak jest to dla niej coraz trudniejsze... Jak sobie z tym poradzi? A może znajdzie kolejna bliską osobę, zaufa i będzie jej lżej?

Matko, ta książka sprawiła, że poleciało mi kilka łez... To trudna opowieść o dorastaniu w rodzinie z problemami, ale Lily też je ma, jest bardzo młoda, a stara się zadowolić wszystkich, być idealna.. fajnie.. na chwilę, ale nie da się tak żyć całe życie... Jako rodzic, sama zwróciłam tutaj uwagę na pewne wzorce zachowań, które mogą dać nam do myślenia, że coś jest nie tak... Ponadto podoba mi się to, że to jest naprawdę trudna, życiowa historia.. nawet gdy się wydaje, że już jest w porządku... Czytelnik dostaje złamane serce, by po chwili znów je łatać... Niezwykle emocjonalna lektura, mądra, pozwalająca odkryć mroki dorastania.. ale znajdziemy tut...

"Raka ludzie rozumieją. Przychodzą z zapiekanką i pieką ciasteczka, zbierając fundusze, i mówią, żebyś była silna. Ale nikt nie wie, co powiedzieć na coś takiego."

Lily znalazła swoją siostrę w łazience po próbie samobójczej. Teraz jej siostra Alice wraca z ośrodka, a Lily wciąż nie chce zawieźć swojego ojca. Chce mu pokazać, że jest silna i że się nie podda, zrobi wszystko by dać mu jak najmniej zmartwień. Micah poznał Alice w ośrodku, także jest po próbie samobójczej i walczy z agresją. Kiedy poznaje Lily wie o niej wszystko, a przynajmniej więcej niż ludzie w szkole. Zostają partnerami przy projekcie, który pozwala im poznać swoje mroczne oblicza...

Kurcze, naprawdę to była bardzo mocna książka. Bardzo emocjonalna, gdzie wręcz chcemy krzyczeć by pomóc Lily, bo wstrząsnąć Micahem żeby zauważył więcej, żeby ten ojciec potrafił się na chwilę zamknąć i wysłuchał co dziewczyna ma do powiedzenia, żeby Alice była mniej samolubna. Żeby przyjaciele Lily byli lepsi. Żeby dostała po prostu wsparcie i zrozumienie. Jednak wiem, że ja jako czytelnik otrzymałam możliwość bycia w głowie głównej bohaterki. Wiem co przeżywała, wiem co odczuwała. A to wszystko powodowało, że chciałam jej bardzo mocno pomóc.

Książka dotyka naprawdę ciężkie tematy, nie jest dla każdego. Jednak są to tematy bardzo ważne i powinny być poruszane częściej. Dziewczyny Lili jak i Alice na szczęście mają bliskich, którzy naprawdę chcą im pomóc. Jednak nie wszyscy mają takie szczęście.....

Mówią, że dobrą książka trzeba kupić w 2 egzemplarzach - jedną dla siebie, a drugą dla przyjaciela. Tę książkę należałoby umieścić w każdej bibliotece, na każdym regale. Dlatego, żeby jak najwięcej osób poznało historię Lily i przemyślało sobie kilka spraw.

Bardzo identyfikuję się Lily. Przeżyła traumę, na jej barki narzucono wiele oczekiwań, bo przecież "jest taka zdolna, na pewno sobie poradzi", wewnętrznie krzyczy, rozdrapuje rany ale na zewnątrz przywdziewa maskę opanowania i kontroli.

Lily pisze wiersze i poprzez nie dzieli się kawałkiem swojego bólu. Poznaje Micaha, który sięga po inny rodzaj sztuki - rysunek i tak dzieli się swoimi emocjami.

Piękna książka, bolesna, tnąca na kawałki niczym szkło. Z ogromnym przesłaniem i lekcją życia.

Autorka nadała głębi bohaterom pierwszo- i drugoplanowym. Każdy z nich z czymś się mierzy, każdy próbuje na własną rękę przetrwać.

Historia Lily w wielu aspektach pokrywa się z moim życiem. Dlatego jest mi tak bliska i tak bardzo rozumiem zachowania bohaterki.

Jednocześnie tak trudno głośno mówić mi o treści książki, bo to boli. Bolą wspomnienia, bolą podobieństwa.

Ale piękne jest to, że książka pokazuje siłę pomocnej dłoni, obecności drugiej osoby i wyrzucenia z siebie tych przemilczanych słów.

Pierwsze słowa o wewnętrznym bólu są najtrudniejsze. A jednocześnie tak ważne.

Nie bój się.
Nie wstydź się słabości.
Powiedz to, co jest w tobie.

...

Gdybym miała w trzech słowach opisać o czym jest „To czego nie mówię” to byłby to słowa samobójstwo, samookaleczenie, trauma. Jest to historia o Lily. Szesnastolatce, która udaje, że radzi sobie po tym jak znalazła siostrę w łazience z podciętymi nadgarstkami. Alice trafia na parę miesięcy na terapię. Lily ani razu nie miała odwagi by odwiedzić siostrę w ośrodku. Stara się za to być we wszystkim najlepsza. Wraz z Micah dostają projekt. Jedno z nich pisze a drugie rysuje. I właśnie przy chłopaku Lily odzyskuje na chwilę spokój i zapomina co dzieje się w jej rodzinie.

Książka jest bardzo poruszająca. Należy raczej do tych smutnych, które ukazują problemy z jakimi borykają się dzisiaj nastolatkowie. Jest pełna bólu, samotności, niezrozumienia. I chociaż jest to książka przeznaczona dla młodzieży to myślę, że nie jeden dorosły powinien sięgnąć po ten tytuł. Zawiera ona tyle emocji, z którymi nie jeden z nas być może nie potrafi sobie poradzić.

„To, czego nie mówię” to książka, która porusza trudne tematy, doprowadza do łez i uważam, że warto ją przeczytać. Na uwagę zasługuje tutaj również styl pisania autorki. Jest ona zarówno lekki jak i poetycki, dzięki czemu przez książkę płynie się.

Jeśli lubicie książki, które poruszają trudne tematy to bardzo polecam „To, czego nie mówię.”