Paryska córka recenzja

Jaka jest według Was najbardziej poruszająca książka z historią tle? Przeczytałam już ich tyle, że nie umiem wybrać jednej, ale za to, mam dzisiaj dla Was recenzję jednej tego typu powieści wojennej, jaką jest „Paryska córka” Kristin Harmel. Twórcze autorki zdążyłam już poznać i polubić, więc zanim sięgnęłam po tę książkę, wiedziałam, że będzie to dobra lektura. Przyjrzyjmy się jej bliżej!

Akcja w książce rozpoczyna się w Paryżu w 1939 roku. Wtedy to amerykańska rzeźbiarka wychodzi za mąż za Oliviera, który jest francuskim malarzem. Z czasem, kiedy Elise spodziewa się dziecka, zaprzyjaźnia się z Juliette, która również jest w ciąży. Oprócz tego, jej nowa przyjaciółka jest właścicielką księgarni oraz szczęśliwą matką dwójki dzieci. Kiedy wybucha druga wojna światowa Elise zmuszona jest zmienić nazwisko i opuścić Paryż. Swoją córkę, która ma już dwa latka, zostawia pod opieką Juliette. Kiedy w 1943 roku na księgarnię Juliette spadają bomby, cała jej rodzina ginie, oprócz jednej z dziewczynek. Załamana tą sytuacją Juliette wyjeżdża do Ameryki. Po wojnie Elise wraca do Paryża, jednak odkrywa, że księgarnia została zbombardowana, a przeżyła tylko Juliette i jej córka. Kobieta bardzo chciałaby się dowiedzieć tego, jak wyglądały ostatnie lata jej córki, jednak jej przyjaciółka zniknęła bez śladu. Czy Elise dowie się tego, co działo się z jej córką przed śmiercią? Czy obie kobiety pogodzą się kiedyś z bolesną przeszłością?

W książce narracja prowadzona jest w trzeciej osobie. Opisuje ona ciekawą historię dwóch przyjaciółek i ich rodzin, którym przyszło żyć w trudnych czasach wojennych oraz powojennych. Obie musiały zmierzyć się z ciężkimi wyborami, które łamały serce. Obie kochały swoje dzieci i robiły wszystko, aby je chronić. Jak dla mnie była to jedna z najbardziej poruszających i emocjonalnych powieści, wśród wszystkich przeczytanych przeze mnie w ostatnim czasie. Autorka bardzo obrazowo opisała czasy drugiej wojny światowej w Paryżu oraz to jak to okropne wydarzenie historyczne wpłynęło na późniejsze zachowanie bohaterów. Niektórzy nie byli już tymi samymi ludźmi, co przed wojną, bo musieli zmierzyć się ze bólem, stratą i wielkim cierpieniem. Inni wciąż starali się jakoś żyć, jednak trudno im było pogodzić się z bolesną przeszłością, która nie dawała o sobie zapomnieć. Mimo tych wielu emocji i wzruszeń czytałam tę książkę z wielkim zainteresowaniem. Podczas czytania można było spotkać wydarzenia oparte na faktach. Był w niej też motyw sztuki związany z malarstwem i rzeźbieniem w drewnie. Koniec tej powieści jak dla mnie był bardzo wzruszający i zaskakujący, mimo że już w połowie książki zaczęłam już domyślać się niektórych faktów. W ostatnich rozdziałach autorka tak zbudowała napięcie, że aż nie mogłam tej książki odłożyć (a była już późna godzina, kiedyś kończyłam ją czytać). Jak dla mnie, książka ta zakończyła się smutno, ale i też mimo wszystko szczęśliwie.

„Paryska córka” jest piękną, choć bardzo bolesną powieścią z historycznym tłem. Podczas jej czytania można się nieźle wzruszyć, dlatego radzę Wam mieć przy sobie chusteczki, jeśli zdecydujecie się poznać tę historię. Polecam tę książkę wszystkim tym, którzy lubią poruszające powieści wojenne zawierające ciekawe i bardzo wartościowe historie jak ta. Opisana w niej historia z pewnością pozostanie z Wami na długo.