Ostatnia piosenka recenzja

Jest coś takiego w powieściach Nicholasa Sparksa, że zawsze chce mi się po nie sięgnąć. Ciekawe opisy wydawców, pochlebne recenzje internautów, opinie znajomych i częste ekranizacje jego książek nieustannie pchają mnie w jego ramiona. Z różnym skutkiem.

Podejmując się wyzwania Wyciągnięte z półki "życie" miałam zamiar przeczytać tylko kilka książek Jodi Picoult, bo dotychczasowe doświadczenia z Sparksem chwilowo nie działały na mnie motywująco. Ale! Za sprawą Kolejkowa w moje ręce wpadła "Ostatnia piosenka" i postanowiłam dać autorowi jeszcze jedną szansę.

Ronnie to zbuntowana nastolatka jakich wiele, wielkomiejska nadęta, fochasta panna, która jako karę za kradzież musi spędzić wakacje ze swoim ojcem. Ale małe miasteczko ma się nijak do Nowego Jorku, więc dziewczyna już na wstępie wie, że pobyt w Karolinie Północnej to będzie piekło.
Ale okazuje się, że chyba nie będzie tak źle - Ronnie nawiązuje pierwsze znajomości noszące znamiona potencjalnej przyjaźni, poznaje chłopaka, w którym zaczyna się zakochiwać, ba! znajduje nawet żółwie, którym postanawia pomóc przetrwać.

I tyle. Dalej nie byłam w stanie czytać. Nie wiem o co chodzi. O strasznie wolno rozwijającą się akcję? O irytującą bohaterkę? A może o to, że autor nie porusza żadnego, dla mnie, ciekawego ani ważnego tematu? Naprawdę, nie wiem, ale nie byłam w stanie doczytać tej książki do końca.

Obejrzałam za to film na podstawie książki i, uczciwie mówiąc, też jestem nieco zawiedziona. Owszem, nie był tak nudny jak książka. I owszem, na Liama Hemswortha zawsze miło popatrzeć. Ale Miley Cyrus zepsuła cały efekt. Mogłabym teraz wspiąć się na szczyt złośliwej elokwencji pod adresem tej młodej autorki, ale mam w stosunku do niej i "Ostatniej piosenki" stosunek mocno obojętny i po prostu nie będę swojego talentu retorycznego na nie więcej marnować, o.
Książki niestety nie polecam.
Co do samego autora - mam "na stanie" jeszcze dwie jego książki, ale uczciwie nie wiem kiedy - i czy w ogóle - po nie sięgnę.