Anamene recenzja

„Anamene i inne opowiadania” to nie jest zwykły zbiór opowiadań. To literacka podróż, której nie da się odbyć w pośpiechu. To osiemnaście poetyckich, przesyconych oniryzmem opowieści, które Jakub Lisicki utkwił w wymiarze istniejącym gdzieś między snem a jawą, między życiem a śmiercią, między rzeczywistością a wyobraźnią. Trudno o bardziej trafne określenie niż „emocjonalna dawka” – bo każda z historii zostawia ślad, czasem jak ciepły szept, czasem jak ostry sztylet.

Lisicki nie ucieka od tematów trudnych – śmierć, rozpad, nieuchronność, a także samotność i zagubienie. Autor z wyczuciem splata filozoficzne rozważania z turpizmem, makabrą, ezoteryką i mitologicznymi aluzjami. Opowieści pełne są symboli, obrazów wyjętych jakby z koszmaru lub głęboko osobistego snu. To literatura, którą się przeżywa – nie tylko czyta.

„To uczucie, gdy niedostrzegalna dłoń zgrabnym cięciem wyrwała kawałek duszy…” – już ten fragment zdradza ton całej książki. Porusza ona nasze najgłębsze lęki i tęsknoty, pozostawiając czytelnika w stanie zadumy, a czasem rozedrgania.

Każda z osiemnastu historii to osobny świat, osobna dusza. Bohaterowie różni – często zagubieni, nieraz na granicy istnienia – prowadzą nas przez swoje dramaty, marzenia i rozpaczliwe próby odnalezienia sensu. A może to nie sens, a tylko echo tego, co kiedyś było?

„Nie przenikniesz do sensu mojego istnienia. Poznasz płachtę osobowości, którą zmieniam co dnia…”

Czytelnik musi zatrzymać się, przeczytać uważnie, czasem wrócić. „Anamene i inne opowiadania” nie znosi pośpiechu. Wymaga ciszy, skupienia, a może nawet… wyłączenia codziennego świata. To literatura intymna i osobista, która nie szuka poklasku, lecz cichego porozumienia.

„Gdy zapada zmrok, ciepło nieżycia przeszywa każdy byt…” – te słowa najlepiej oddają klimat tej książki. Ciemność nie przeraża, lecz zaprasza. Woła, by w niej zamieszkać choć na chwilę.

Mimo że całość liczy niewiele ponad sto stron, „Anamene i inne opowiadania” zostaje w czytelniku długo. Każda historia prosi o uwagę, o zrozumienie – lecz nie zawsze ją otrzymuje. Czasem spotyka ją tylko głucha cisza lub bunt losu.

Chapeau bas dla Jakuba Lisickiego – za odwagę, za wyobraźnię, za język pełen obrazów, które długo nie dają spokoju. Mam nadzieję, że jeszcze niejedna książka wyjdzie spod jego pióra – bo ten głos w literaturze naprawdę warto usłyszeć. Gorąco polecam.

To książka, do której się wraca – nie po odpowiedzi, lecz po pytania.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję autorowi Jakubowi Lisickiemu.