Pandrioszka recenzja

"Nic tutaj nie jest podobne do tego samego gdzie indziej."
Pani Krystyna Kurczab- Redlich zna Rosję jak mało kto, doświadczyła jej, posmakowała, odczuła.
To lata spędzone na tamtych ziemiach, to czujne, bystre oko, serce reportera i jakby nie było pewien rodzaj miłości, choć trudna to miłość, jest owocem rzetelnego, szczerego i gorzkiego reportażu o przemianach, jakie dokonywały się w Rosji w latach 90. XX w.
To już kolejne wydanie reportażu, który miał swoją premierę ponad 20 lat temu.
W obliczu obecnych wydarzeń to lektura ważna i wciąż przerażająco aktualna.
To nie jest mój pierwszy reportaż o Rosji, ale chyba pierwszy, który, aż tak szeroko otworzył mi oczy. I niby zdajesz sobie sprawę z wielu rzeczy, a jednak wciąż nie wierzysz, wciąż doznajesz szoku i zadziwienia.
Tam się nic nie zmienia, tam jednostka jest niczym, a strach tak utrwalony, że chyba nic nie jest tego w stanie zmienić. "Strach to choroba woli. Gwarancja posłuszeństwa. Utrwalacz władzy." To przechodzi z pokolenia na pokolenie. Tam jednostka ma być posłuszna i tyle, a skutecznie egzekwuje to milicja.
Z mojej kobiecej strony szczególnie zainteresowała mnie rosyjska kobieta.
Tam kobiecość jest wyśmiana, tam do dziś kobiety wykonują wszystkie prace, które wykonuje mężczyzna. Nawet te najcięższe- z młotem pneumatycznym w rękach. Rosyjski mężczyzna nie ma pojęcia o potrzebach kobiet. Mężczyzna ma być silny i odważny, przyzwyczajony do wojaczki. Odpowiedzialność za rodzinę go przeraża i wywołuje strach. Mężczyzna to bohater, a cały trud codziennego życia spada na kobietę.
To kraj, gdzie najważniejsze jest państwo, a nie rodzina. Synowie to ofiary nadopiekuńczych matek i nieobecnych ojców.
"W żadnym chyba państwie na świecie nie ma tylu samotnych kobiet z dzieckiem, jak tu.
Rozpieszczają synów, a równocześnie ich strasznie od siebie uzależniają. Są to bowiem kobiety silne, zdecydowane, które na ogół "wiedzą lepiej"..."
I nie można się dziwić, że jedyny rodzaj żeński, z którym się dogaduje mężczyzna, to butelka.
A współczesne kobiety, z rodzaju męskiego szanują przede wszystkim portfel.
"Pandrioszka" to zapiski z obserwacji, obrazki z życia codziennego zwykłych ludzi, ale i głębsze wniknięcie w społeczne, kulturowe i polityczne wnętrze Rosji. Ta prawda przeraża.
Nie jest to łatwa lektura, oj nie jest, a reportaże z Czeczenii tak mną wstrząsnęły, że miałam te bestialskie obrazy przed oczami, a potem problemy ze snem.
Autorka wciągnęła mnie w ten świat, otworzyła Matrioszkę, która okazała się puszką Pandory. "Spod pięknych barw matrioszki zaczynają wyzierać nieszczęścia i strach, a każda kolejna cząstka malowanej zabawki to kolejny dramat." Matrioszka- Pandrioszka.
Lektura ważna, potrzebna, na pewno niełatwa. Ja ze swojej strony zachęcam do lektury.