Szóste dziecko recenzja

„Możesz zakopać coś złego, ale złe rzeczy mają tendencję wygrzebywać się pazurami spod ziemi”

Detektyw Sam Porter powraca w kolejnym tomie. W Karolinie Południowej i Chicago zostają znalezione dwa ciała. Przy obu zostaje odnaleziona notatka „Ojcze przebacz mi”. Wszystko wskazuje na jednego sprawcę, ale ciężko to wytłumaczyć, bo ofiary są oddalone o setki kilometrów.
Jednocześnie w ręce służb w Chicago oddaje się główny podejrzany w sprawie Zabójcy Czwartej Małpy, a informacje, których dostarcza, wywracają śledztwo do góry nogami.

To już ostatnia część przygód detektywa Sama Portera. To było moje pierwsze spotkanie z tym tomem. Jednak uważam je za równie dobre co spotkania z pozostałymi częściami. Polecę delikatnym banałem, ale od tej książki nie da się oderwać. Autor zbudował niesamowicie skomplikowany i wielowątkowy kryminał, który pochłonęłam jednym tchem.

W tym tomie zwrot akcji goni zwrot akcji. W pewnym momencie czytelnik zaczyna wątpić w to wszystko, co przeczytał i już sam nie wie, kiedy autor wodzi nas za nos, a kiedy faktycznie podaje nam prawdziwe informacje. Z każdym kolejnym rozdziałem miałam coraz większy mętlik w głowie. A końcówka wcale nie rozwiała moich wątpliwości. Wręcz przeciwnie. Pojawiło się ich jeszcze więcej.

„Szóste dziecko” nie jest wymarzonym ostatnim tomem. Nie dlatego, że było słabe, lecz dlatego, że pozostawia tak wiele do domysłów, że można odnieść, że seria się nie zakończyła. Gdy odwróciłam ostatnią stronę, wciąż chciałam więcej. Pragnęłam, żeby autor wyjaśnił niektóre moje przypuszczenia. W mojej głowie kłębiły się pytania, na które nie dostałam odpowiedzi. Plusem takiego otwartego zakończenia jest to, że każdy może odczytać je na swój sposób i samemu „wymyślić sobie” co jest według niego bardziej prawdopodobne. A domysłów w tej części jest wiele. Dodatkowo autor niczego nie ułatwia i ciągle mamy wrażenie, że wyprowadza nas na manowce.

I chociaż zakończenie lekko mnie rozczarowało tą otwartością (bo osobiście nie przepadam za takowymi), to nadal uważam, że cykl o Samie Porterze to jedna z lepszych serii, które czytałam. Bohaterowie się genialnie zbudowani, są plastyczni i wydają się prawdziwi. Fabuła jest spójna, bez dziur logicznych, chociaż autor wiele pozostawił do domysłów czytelników. Plot twisty zapierały dech w piersiach i były tak zaskakujące, jak powinny być.

Jak zawsze ostrzegam, że książki koniecznie trzeba czytać po kolei, bo tworzą one logiczną i chronologiczną całość, a poprzednie tomy często są wspominane w kolejnych. Dodatkowo niektóre wydarzenia mogą nie mieć sensu bez znajomości poprzednich.

Ostrzegam też przed tym, że w tej książce naprawdę wiele się dzieje. W niektórych momentach jest takim typowym filmem akcji, w którym są wyścigi, wybuchy, strzelaniny i zgony, a to wszystko w pierwszych pięciu minutach filmu. Na pewno wiecie, o co mi chodzi. Mimo to podczas czytania świetnie się bawiłam. Dlatego szczerze polecam całą serię.