Pamiętnik diabła recenzja

Tym razem sięgnęłam po nieco starszą książkę, bo wydaną już 8 lat temu. Było to bodajże moje trzecie spotkanie z twórczością Adriana Bednarka i jednocześnie sięgnięcie po debiutancką powieść częstochowskiego autora. Czy książka zachwyciła? Czy przepadłam w jej odmętach? Hmm...

Otóż tak nie do końca. Lubię tego typu powieści, gdzie jest dużo brutalności, gdzie główny bohater ewidentnie ma coś z głową, gdzie latają flaki i leje się krew, ale w przypadku "Pamiętnika...", który wszystkie te cechy posiada w mniejszym bądź większym stopniu, zachwytów nie było... Nie znaczy to, że książka mi się nie podobała. Po prostu nie było tego mojego ukochanego efektu WOW. Książka jest bardzo dobrym, makabrycznym, krwawym thrillerem, ale nie zachwyciła mnie tak bardzo jak tego oczekiwałam.

Akcja powieści toczy się w Krakowie, mieście bardzo mi bliskim. Ulice wymienione przez autora są mi dobrze znane i dzięki temu mogłam jeszcze lepiej wczuć się w klimat powieści. Łatwiej było mi wyobrazić sobie działalność Rzeźnika Niewiniątek, jak nazwała Kubę prasa. To co wyrabiał główny bohater jest nie do opisania. I może teraz pomyślicie, że sama mam coś z głową, ale właśnie tego mi brakowało, bardziej szczegółowych opisów, towarzyszenia Kubie przy popełnianiu zbrodni. Na tym autor nieco czytelnika przyoszczędził - opisywał zbrodnie już po fakcie a nie w trakcie jej popełniania i tego właśnie mi brakowało do mojego efektu wow.

Narracja w pierwszej osobie z perspektywy głównego bohatera, Kuby Sobańskiego.

Podsumowując: bardzo dobra, mroczna, krwawa książka bez efektu wow. Podobało mi się, ale czegoś mi w niej brakowało. Mam spory niedosyt i liczę, że następne części cyklu mi go zaspokoją. Polecam fanom krwawych thrillerów.