Żona wyklęta recenzja

Kochać, jak to łatwo powiedzieć, śpiewał Piotr Szczepanik. Miłość nie patrzy na okoliczności. Nagła strzała amora dopada, kiedy się tego nie spodziewamy. Tylko jak wygląda miłość, kiedy nasze uczucie musi pozostać schowane głęboko w sercu, tak by nikt się o nim nie dowiedział. Taką właśnie miłością darzyli siebie bohaterowie „Żony wyklętej”

Władysław i Anastazja nie mieli łatwego życia. Ich dzieciństwo przypadło na trudny czas wojennej zawieruchy. Zamiast korzystać z lat zupełnej beztroski, musieli staczać nierówną walkę z okupantem. Nawet po wojnie nie zaznali wymarzonego spokoju i poczucia bezpieczeństwa. On żołnierz wyklęty, ukrywający się w lesie z wyrokiem śmierci za przeciwstawianie się władzy ludowej. Ona młoda kobieta, która udzielała schronienia zmęczonym i strudzonym partyzantom. Ich miłość wybuchła nagle, zupełnie niespodziewanie. Niczym Romeo i Julia ukrywali swą miłość przed całym światem. Tak by nikt niepożądany nie wkradł się i nie zburzył ich relacji.

Książkę czyta się jednym tchem. Zatraciłam się w tej historii. Nie znajdziemy tu romantycznych opisów, jak to mężczyzna skradał całusa kobiecie pod piątym świerkiem. „Żona wyklęta” to opowieść jak kochać, kiedy cały świat jest przeciwko wam. Jak trudno darzyć uczuciem kogoś, kto musi pozostawać w ukryciu. To taka pozycja, która wleje w wasze serca niesamowite ciepło, bo choć wiadomo, jak się skończy, to do końca macie nadzieję, że los przygotował dla zakochanych inny, dużo lepszy scenariusz. Książka to nie tylko relacja kobiety z czasów, kiedy swoje młodzieńcze życie dzieliła z Władysławem, ale coś więcej. To świadectwo ogromnej odwagi, determinacji i woli walki tak by pamięci o tym żołnierzu nie zaginęła.

Historia młodzieńców dopiero po latach ujrzała światło dzienne. Czytając, zastanawiałam się, ile jeszcze jest podobnych opowieści. Skrzętnie ukrytych na dnie serca lub zabranych na zawsze ze sobą. Ile tajemnice kryją w sobie te niezłomne kobiety? Ile ludzkich tragedii rozegrało się w sercach i życiu zakochanych?