Światło, którego nie widać recenzja

Marie-Laure - dziewczyna, która w wieku sześciu lat straciła wzrok mieszka w Paryżu. Ojciec zbudował dla niej specjalny model miasta, aby mogła swobodnie poruszać się bez niczyjej pomocy. Marie-Laure uczy się samodzielnego życia, lecz niestety nie jest to łatwe, kiedy miasto jest bombardowane przez niemieckie wojska. Wraz z ojcem ucieka do Saint-Malo, gdzie spędzi najważniejsze momenty w swoim życiu.

Werner Pfenning- Niemiec, który wraz z siostrą Juttą mieszka w sierocińcu. Werner jest marzycielem, lubi budować, naprawiać i fascynuje go świat nauki i liczb. Jego pasją jest radio, jest w tym tak świetny, że postanawia szkolić się pod tym względem i być pomocnym na wojnie nazistom.

Uff, przebrnęłam przez ŚWIATŁO KTÓREGO NIE WIDAĆ z męką. Nie podważam tego czy książka zasługuje na nagrodę Pulitzera w 2015 roku, ale jednak mi nie przypadła do gustu. Uważam, że autor umieścił za dużo niepotrzebnych opisów, (miałam dość obsesji Marie-Laure na punkcie ślimaków), zanudzał mnie ze sprawą poszukiwania klejnotu, (uważam, że ta legenda była niepotrzebna). Myślałam też, że będzie więcej o wojnie, a za to było zbyt wiele o radiu. Anthony Doerr zbyt mocno skupił się na zbędnych opisach, przytłaczał mnie tym ciągłym zachwycaniem się nad falami radiowymi.

Zaletą natomiast był brutalny opis scenerii podczas trwania wojny i jakie skutki wywarła na ludziach, którzy wyszli z tego cało. Interesowała mnie historia Fredericka (jedynego przyjaciela Wernera), oraz sabotaże Francuzów, którzy nie godzili się ówczesną sytuacją.
Świetnie opisana metamorfoza głównego bohatera, jego mętlik w głowie i wątpliwości związane ze swoim sumieniem.

"...ma wrażenie, że nie patrzy na górę, tylko w dół, jakby wodę zabarwioną krwią oświetlono potężnym reflektorem, niebo stało się morzem, a samoloty głodnymi rybami ścigającymi w mroku swoje ofiary."