Klub Smutnych Duchów recenzja

Powieść graficzną Lize Meddings czyta się jednym tchem. Ma miłą dla oka kreskę i jeszcze ciekawszą historię. Choć nie ma w niej wiele, niesie ze sobą ogromny bagaż emocji i problemów (❗TW: depresja, stany lękowe). Historia duszka - SD - jest na swój sposób urocza, bo pomimo ogromu smutku, który jest wyczuwalny od pierwszej strony, jej przekaz jest prosty: daj sobie pomóc. Ta powieść pokazuje, że każdy boryka się z jakimiś problemami i nie zawsze jesteśmy to wyłącznie my sami. Obok nas również może niespodziewanie znaleźć się osoba, której życie... po prostu ją przytłacza. Wyjście z domu stanowi dla niej problem, cały dzień może przeleżeć na kanapie, ale to nie znaczy, że jest leniwa. Gdy dojdzie do rozmowy, tak naprawdę wtedy dopiero widzimy to, co może czuć. Smutek, przygnębienie, ciągłą walkę z samym sobą. Najtrudniej jest zacząć💬 Później... później samo przyjdzie.

Zaczęłam nieco filozoficznie, ale ciężko jest mi cokolwiek napisać o tym tytule bez zdradzania fabuły. Jest ona naprawdę banalna, bo cała historia rozgrywa się w zaledwie jeden dzień. I nie jest to jej wada! Z drugiej strony, jeśli szukacie tu jakichś zwrotów akcji czy większych szczegółów, to muszę Was rozczarować. Nie nastawiajcie się na wiele, choć ta historia wiele może dać. Jedynym minusem jaki znalazłam po skończeniu "Klubu..." jest właśnie ten tytułowy klub, który na moje zdziwienie, pojawia się dopiero pod koniec. Spodziewałam się większego odniesienia, dlatego liczę na jego rozwinięcie w kolejnym tomie!

"Klub Smutnych Duchów" jest otulającą niczym kocyk opowieścią o smutnym i zagubionym duszku, który pragnie odnaleźć się w swoim świecie. Chce być widoczny dla innych, zyskać przyjaciół, a także zmienić niektóre ze swoich przyzwyczajeń (za radą pewnej wspaniałej duszy), jednocześnie pozostając przy tym sobą. Piękne to było. Gdy przeczytałam ostatnie strony, poczułam chęć przytulenia wszystkich, dlatego teraz...

ŚCISKAM WAS MOCNO 💛