Almond recenzja

Yunjae cierpi na aleksytymię i nie potrafi przeżywać żadnych emocji. Nie wie co to strach, radość i smutek. Pewnego dnia, matka i babcia padają ofiarami brutalnej napaści. Chłopiec zostaje sam. Ale wkrótce w jego życiu pojawia się GON. Nadpobudliwy, kierowany emocjami młody człowiek. Choć tak odmienni, nawiązują relację, dającą obojgu siłę i... lekcję życia.
-*-*-*-*-
Oto chłopiec pozbawiony uczuć. Yunjoe. Odmieniec. Szkolny kozioł ofiarny. Jego twarz pozbawiona emocji jest jak teatralna maska, zastygła w jednej nic nie mówiącej pozie.
Jest i Gon. Emocjonalnie niestabilny, wzbudzający strach i przerażenie w oczach rówieśników, nauczycieli i własnego ojca. Wybuchowy i porywczy. Szkolny zawadiaka.
Ci dwaj to ogień i woda. Tak odmienni, jak odmienne mogą być żywioły. Splot wydarzeń stawia ich sobie twarzą w twarz. I choć pierwsze spotkania opierają się na łatwym do przewidzenia schemacie, gdzie silniejszy bije słabszego, to wkrótce rzucane przez Gona obelgi zamieniają się w luźną rozmowę i rutynę spontanicznych spotkań.I będą tak trwać, Yunjoe i Gon, obok siebie, ale nie razem. Będą obserwować się na wzajem i szukać odpowiedzi, co tak na prawdę ich łączy. Aż do chwili gdy obaj, bezduszny robot i ten drugi, posługujący się częściej pięścią niż rozumiem, rozpoznają to uczucie, które my powszechnie nazywamy przyjaźnią.

Fenomen tej książki nie polega na fabule. Koncepcja pierwszo-osobowego narratora też nie jest czymś nieznanym.

O tym narratorze, czyli o głównym bohaterze, wiemy już, że nie jest zdolny do uczuć wyższych. Czyli jest obiektywny i chłodno opisuje wydarzenia.

Jak więc wzbudza w nas tyle wrażeń? Jak mówiąc nam o braku swoich uczuć, wywołuje je w nas lawinowo?!

Ta książka, której osią jest choroba bohatera, przepełniona jest emocjami. Ukryte są one między słowami i oddziaływują na naszą wrażliwość i na nasze poczucie wartości. Chcemy przytulić Yunjoe i za niego płakać, bać się i współczuć.

Napisałabym, że to wspaniała lektura.
Ale zakończenie tak mnie rozczarowało...