Ostatnia misja Gwendy recenzja

Stało się! Nadeszła pora na finalną część historii Gwendy Peterson. Dwa poprzednie tomy wywołały u mnie pewien niedosyt, spowodowany choćby tym, że fabularnie były okrojone, jakby niepełne. Przypominały raczej streszczenie, które wymagało rozwinięcia. Oba poprzednie tomy miały potencjał na naprawdę dobrą historię, niestety, gdy już pojawiały się ciekawe wątki, to zostawały szybko kończone. Ostatni tom trylogii Pudełko z guzikami Gwendy nosi tytuł Ostatnia misja Gwendy i jest chyba najobszerniejszy z całej trójki. Niewiele, ale jednak. To z kolei daję nadzieję, że autorzy pozwolą sobie na bardziej rozbudowaną fabułę, która wyjaśni nam to, co do tej pory było zagadką lub luźnymi domysłami. Czy finał trylogii okaże się satysfakcjonujący?

Ostatnia misja Gwendy wydaje się być najlepsza z całej trójki, bardziej rozbudowana i spójna. W tej części skupiamy się głównie na wątku teraźniejszym, czyli podróży kosmicznej naszej głównej bohaterki, ale w między czasie cofamy się o kilka lat i wiemy, co było powodem obecnych wydarzeń. Dzięki tej retrospekcji, wiemy, na czym stoimy i co spowodowało, że Gwendy wylądowała w kosmosie. W tej części przyjrzymy się pudełku z guzikami, ponieważ zostają nam bliżej przedstawione konsekwencje korzystania z jego dobrodziejstw. We wcześniejszych częściach było już wspomniane jak wielką ma ono moc, jak wielkim złem emanuje i jak kusi swojego opiekuna do naciśnięcia któregoś z guzików lub sięgnięcia po nagrodę w postaci czekoladki, za którą domagało się zapłaty. W finalnej części przekonamy się jak wielki ciężar nosi dług za korzystanie z jego dobrodziejstw. Niewątpliwym plusem tej książki jest dobrze poprowadzony wątek przewodni z satysfakcjonującym zakończeniem. Prawdę mówiąc innego sobie tutaj nie mogłam wyobrazić. Czy pomysł z osadzeniem fabuły w kosmosie był dobry? To już sami musicie ocenić, dla mnie było to zaskoczeniem, ale finalnie jestem na tak. Czyta się ją szybko i przyjemnie, ale nie spodziewajcie się zawrotnego tempa akcji czy wielkiego WOW.

Podsumowując: nie jest to książka, która powala na kolana, ale wypada najlepiej i najspójniej na tle pozostałych. Jako zakończenie trylogii spisała się idealnie zamyka i porządkuje chaos znany z poprzednich tomów, dzięki temu czytelnik może z czystym sumieniem pozwolić odejść Gwendy. Nie byłabym sobą, gdybym nie zwróciła uwagi na okładkę, która została zaprojektowana po mistrzowsku. Jeśli czytaliście poprzednie recenzje, to wiecie jak wielką słabość mam do prac Bena Baldwina. Przyznaję, że cała seria skusiła mnie w większym stopniu szatą graficzną, niż fabułą.