Duchy rebelii recenzja

Amani nie jest już taką samą dziewczyną, jaką była w Dustwalk. Teraz musi przewodzić rebelii i uratować Ahmeda, Shazad oraz resztę uwięzionych w twierdzy Eremot. Dziewczyna także musi wiele poświęcić - nie tylko swoją miłość, ale także... Życie.

Ta część podobała mi się chyba najbardziej z wszystkich trzech. Głownie z powodu tego, że główna bohaterka dała się lepiej poznać, a akcja stanowczo zwolniła. Mieliśmy tutaj więcej przedstawienia charakteru głównej bohaterki, która nagle znalazła się w bardzo trudnej sytuacji. Łatwo jest bowiem być częścią czegoś większego, ale trudniej jednak przewodzić i decydować o czyjejś śmierci. W tej książce trup ściele się gęsto, a wojna domowa trwa w najlepsze. Bardzo podobało mi się to, że autorka nie starała się niczego złagodzić, tylko przedstawiła fakty takimi, jakimi były. Niestety, ale z jej postaciami jakoś nie udało mi się bardzo zżyć. Bardzo lubię czuć się tak, jakbym czytała o prawdziwych osobach, jednak tutaj zabrakło mi większego realizmu. Czytałam to bardziej jako baśń niż cokolwiek innego, ale nie znaczy to, że historia ta jest zła. Posiada naprawdę dużo świetnych momentów, ale wydaje mi się, że poszczególne wątki mogłyby być bardziej rozwinięte, podobnie jak przedstawienie świata, bo nie jest on najprostszy. Także motywacje niektórych postaci są dla mnie niejasne, jednak - jak już pisałam - tę książkę czyta się jak dobrą baśń, w której nie wnika się za bardzo w szczegóły. Nie zachwyciła mnie ta trylogia jakoś bardzo, ale moim zdaniem jeśli szukamy czegoś lekkiego dla zabicia czasu, to ta historia awanturniczo - przygodowa jak najbardziej się nadaje.