Ta, która musi umrzeć recenzja

Ta powieść ma być ostatnią częścią z Mikael’em i Lisabeth, tak przynajmniej jest reklamowana. Jako czytelniczka Larssona, później Lagercrantz’a, nie mogłam jej zignorować. Bo czym byłaby moja wiedza o nietypowym duecie Blomkvist - Salander, gdybym nie poznała jej w całości? Więc zignorowałam to, że powieści napisane przez tego autora nie były na miarę Larssona. Zbyłam swoją niechęć i przekonanie, że sam Lagercrantz jest wyraźnie zmęczony ciągnięciem tego wątku – a wszystko, co teraz napisze, będzie beznamiętne.

W końcu ponownie wchodzimy w zawiły świat Mikaela i Lisabeth. Ten pierwszy zostanie sprowadzony na ścieżkę afery, która jak się później okaże nie stanie się taką sensacją, jakiej oczekiwałam. Cała historia, w jaką uwikłał się nasz bohater będzie do bólu przewidywalna. Po wszystkim klęłam na czym świat stoi, bo autor był na tyle leniwy, by nie poprowadzić to we właściwym (nieoczekiwanym przez nas) kierunku.
Wątek Lisabeth to nic innego jak powtórka z poprzednich części. Gra, jaką toczyła teraz ze swoją siostrą bliźniaczką Camillą/Kirą okaże się jeszcze bardziej banalna niż wcześniej. I mam ochotę wrzasnąć: o co tyle hałasu z tą Camillą? Ona i cała reszta pomagierów, to banda nieudolnych baranów, kreujących się na tych złych, groźnych i niebezpiecznych. Ha, ha!

Autor napisał swoją powieść bez kompletnego zaangażowania. Jak można tak spaprać ostatnią część? Jak można powołać się na: ministrów, mafię, wojsko – i wrzucić to do worka z podpisem „spisek”, by później okazało się to wszystko jednym wielkim oszustwem? Rozczarowanie na całej linii. Całość ratuje, tylko styl pisania autora oraz błyskawiczne tempo akcji.