Żniwiarz. Tom 5. Czarny świt recenzja

Był taki czas, gdy myślałam, że polska fantastyka nie może być dobra. Później przeczytałam "Wiedźmina" Andrzeja Sapkowskiego i zmieniłam zdanie - polska fantastyka może być dobra, jeżeli akcja dzieje się w innym świecie. Kiedy więc trafiłam na pierwszą część "Żniwiarza" Pauliny Hendel, myślałam, że to nie dla mnie. Demoniczne stwory i postacie z polskimi imionami, polskie miejscowości? Przyzwyczajona do amerykańskiej kultury, uważałam, że to połączenie będzie wyglądać sztucznie. Fantastyka to w końcu coś nierealnego, a polska rzeczywistość jest zbyt bliska, zbyt przyziemna. Opinie jednak były takie, że musiałam dać tej powieści szansę. Dzisiaj nie żałuję i proszę o więcej.

"Czarny świt" to piąty i ostatni tom serii o dwóch żniwiarzach: Magdzie i Feliksie. Po tym jak władca zaświatów wraz z armią demonów zaatakował Wiatrołom, nasi bohaterowie z pomocą rodziny, przyjaciół i przyjacielo-wroga wypowiedzieli mu wojnę. No właśnie. Kim tak naprawdę jest pierwszy żniwiarz? Przyjacielem czy wrogiem? Niby pomaga, ale robi to z tylko jemu znanych powodów. A może to wszystko to jest tylko gra? Jaki dokładnie jest Pierwszy, nie wiadomo. Czytelnik przez praktycznie wszystkie tomy nie jest w stanie wyrobić sobie o nim zdania i jednoznacznie go ocenić. Autorka stworzyła tak barwną postać, że gdyby napisała książkę z jego przygodami, brałabym ją w ciemno. Zdecydowanie jest to mój ulubiony bohater w całej powieści. Na drugim miejscu stawiam dwie pary: Magdy i Omen oraz bliźniacy. Magda za to jakim żniwiarzem się stała: sprytna i waleczna. W pakiecie z Omenem (i Pierwszym!) stanowią idealny zespół. A bliźniacy to po prostu bliźniacy - wiele o nich mówić nie trzeba: wielkie karki i jeszcze większe serca.

Mamy wspaniałych bohaterów we wspaniałej historii. "Czarny świt" pochłaniałam z przyjemnością. Każda kolejna strona była sporą dawką rozrywki i emocji. Wspomniałam już, że plany i motywy działania Pierwszego były nieznane. W tej części również plany Magdy pozostają tajemnicą, także przewracamy kolejne strony, aby jak najszybciej dowiedzieć się, co kombinują nasi bohaterowie. I tym szybkim tempem docieramy do finału, do ostatecznej (czy na pewno?) walki z Niją. Kto przeżyje, a kto będzie musiał pożegnać się z życiem? Czy plan Pierwszego się powiedzie (ale jaki plan?!)? Czy wszystko potoczy się tak, jak sobie wymyśliła Magda? A może to właśnie Nija przechytrzy wszystkich i zwycięży?

"Czarny świt" wraz z całą serią Pauliny Hendel ląduje na liście moich ulubionych pozycji. "Żniwiarz" jest dowodem na to, że polska fantastyka może być naprawdę dobra, że polskie nazwy i imiona niczym nie ustępują zagranicznym. Wciągająca historia opisana lekkim i przyjemnym stylem sprawiła, że wszystkie tomy można czytać jeden po drugim, a po skończeniu ostatniego, wciąż nie ma się dość.

Siedzę nad zeszytem z piórem w ręce, kątem oka zerkam na "Czarny świt" i czuję smutek. Dawno już nie miałam tak, aby żałować, że to już koniec. A może to jednak nie jest koniec? Może to dopiero początek?