Złe miejsce, zły czas recenzja

W prawie wszystkich książkach z serii z pedagog szkolną Weroniką Nowacką w roli głównej podejmuje pani Rogala dosyć ważne i aktualne tematy. I tak jest w tej pozycji.

Bohaterami książki są ósmoklasiści jednej z warszawskich szkół, którzy bez przerwy tkwią w smartfonach. Ich idolami są patoinfluencerzy: ludzie, którzy budują swoją popularność w sieci na zachowaniach szokujących: pijaństwach, obrażaniu innych, przemocy, robieniu beki ze wszystkich i wszystkiego itd., itp. Chodzi o jak największą oglądalność, a jak wiadomo, najlepiej sprzedają się skandale. To się dzieje naprawdę, wystarczy sięgnąć do książki 'Influenza' Wątora. Młodzież podziwia tych pseudocelebrytów, usiłuje ich naśladować, zatem sama robi skandale, żeby uzyskać wpływy i lajki: oblewa czerwoną farbą płaszcze przypadkowych osób lub upija się w szkole na oczach wszystkich; oczywiście wszystko się filmuje i wrzuca do sieci... Niepostrzeżenie te dzieci wchodzą w konflikt z prawem; co ciekawe, nie są z trudnych środowisk, mówi jedna z nauczycielek: „Oni pochodzą z tak zwanych porządnych domów, mają dach nad głową, ładne ciuchy, pieniądze i kanapki na drugie śniadanie... Rodzice pracują w dobrych firmach... A jednak coś zawiodło”. Przy okazji, dla tych dzieci nie liczy się, że krzywdzą innych, ale żeby sprawa się nie wydała a tych, których uważa się za konfidentów, tępi się bezlitośnie.

W takich warunkach praca w szkole staje się udręką i dla Weroniki i dla nauczycieli, maluje pani Rogala tę instytucję jako niezwykle stresujące miejsce, gdzie się żyje od afery do afery. Ma to ścisły związek z ciągłym używaniem przez młodzież smartfonów. Myślę, że uzdrowiłby nieco sytuację zakaz posiadania komórek w szkole, w paru krajach ten przepis obowiązuje. A u nas?

Oczywiście sprawa jest głębsza, chodzi o kompletne uzależnienie młodzieży od mediów społecznościowych. I tak ósmoklasistka, której rodzicielka odbiera telefon krzyczy: „Chcesz, żebym umarła?! Bez komórki mnie nie ma, rozumiesz?! Nie istnieję”. Przy okazji, bardzo kibicuję australijskiej inicjatywie ustawodawczej, która proponuje, że młodzież do lat 16 będzie miała zakaz korzystania z mediów społecznościowych, mam nadzieję, że to wypali. A na marginesie, jak ja się cieszę, że dorastałem w świecie bez internetu, smartfonów i mediów społecznościowych...

Wątek kryminalny w książce, jest dosyć wątły i pełen nieprawdopodobieństw. Moim zdaniem to tylko przykrywka dla poruszenia wyżej wspomnianych ważnych wątków społecznych

Rzecz cała napisana jest dość powierzchownie i, powiedziałbym, łopatologiczne, ale mocne i aktualne tło społeczne sprawia, że słuchało mi się audiobooka, dobrze czytanego przez Laurę Breszkę, z dużym zainteresowaniem.