Oskar i pani Róża recenzja

„Oskar i Pani Róża” to powieść napisana przez Érica-Emmanuela Schmitta francuskiego dramaturga, eseistę i powieściopisarza. Jest to znana niemal na całym świecie opowieść o życiu i śmierci ukazana z perspektywy chorego chłopca o imieniu Oskar. Z książką zetknęłam się w szkole, kiedy czytaliśmy ją jako lekturę. Poruszyła mnie tak bardzo, że jeszcze wielokrotnie po nią sięgałam.

Książka opowiada o losach małego chłopca, który choruje na białaczkę. Odskocznią od choroby i myślenia o nieuchronnie zbliżającej się śmierci są wizyty pani Róży, wolontariuszki, która opowiada chłopcu przecudowne historie, dzięki którym choć na chwile odrywa się od szarej rzeczywistości. Opisywane przez ciocię Różę zdarzenia pomagają Oskarowi zrozumieć istotę śmierci a także pogodzić się z jej nieuchronnym przyjściem. Wolontariuszka radzi chłopcu, aby codziennie pisał jeden list do Pana Boga. Miał w nich opisywać przeżywane emocje, wątpliwości i przeżycia. Mógł także w każdym liście kierować jedno życzenie do Boga, Oskar może życzyć sobie zrozumienia, wytrwałości, miłości, cierpliwości zarówno dla siebie, jak i dla innych. Dziesięciolatek pokonuje strach i odnajduje w sercu wiarę, której obecności nie był wcześniej świadomy. Każdy z pozostałych dni ma traktować jak 10 lat życia, w ten sposób powstaje 12 listów z ostatnich dni chłopca, który przez ten czas przeżywa każdy z kolejnych etapów życia: dojrzewanie, dorosłość i starość.

Warto sięgnąć po tą książkę w ciężkich chwilach życia. Jest to powieść, która daje do myślenia, skłania do refleksji i pozwala docenić to co często jest dla nas oczywiste, a tak wielu ludzi tego nie ma. Jest to bez wątpienia dzieło, które powinien przeczytać każdy. Wzbudza dużo skrajnych emocji, wzruszenie, ból, złość, nie da się przeczytać tej książki nie roniąc przy tym łzy. Schmitt tak pięknie pisze o życiu, przyjaźni, miłości, o tym co ważne i istotne. O tym co trudne, bolesne i przykre ale i o tym co jest w życiu piękne i najważniejsze. Schmitt podkreśla też ważną i trudną rolę, jaką powinni odgrywać rodzice, którzy w obliczu choroby dziecka nie potrafią z nim rozmawiać.