Oskar i pani Róża recenzja

Chętnie w wieku dojrzałym wracam do lektur, które przeczytałam jako nastolatka, bądź młoda kobieta. Za każdym razem stwierdzam, że taki powrót po latach jest niezwykle ekscytujący. Obraz danej książki, który pielęgnowałam w swojej głowie często ulega diametralnej zmianie. To co swego czasu zachwycało, już tak nie zachwyca, z kolei to co wydawało się nudną opowiastką pozbawioną głębi jest w stanie zauroczyć i odkryć przede mną świat pełen wzruszeń i mądrości.

Dzięki mojemu synowi, który wybierał się na przedstawienie teatralne "Oscar i pani Róża" ponownie sięgnęłam po książkę Érica-Emmanuela Schmitta, którą swego czasu czytali wszyscy zachwycając się jej prostotą i głębią. Ja również wylałam nad nią morze łez i zachowałam w pamięci jako wyjątkową pozycję, do której kiedyś, po latach, chciałabym wrócić.
Ponowna lektura tej najsłynniejsze powieści autora niestety nie wywołała we mnie zachwytu. Kiedy młodzieńczy entuzjazm zastąpiło doświadczenie życiowe, miejscami trudne i przynoszące rozgoryczenie "Oskar i pani Róża" wydała mi się bajką, oderwaną od rzeczywistości i pełną egzaltacji.
Czytana z perspektywy matki wywołała ból i niezgodę na to jak autor przedstawił rodziców głównego bohatera zarzucając im tchórzostwo i odmawiając prawa do bólu, niezgody na śmierć własnego dziecka.
Mały Oskar żegna się powoli z życiem. Jego nierówna walka z białaczką dobiega końca. W tych ostatnich dniach ogromnym wsparciem jest dla niego wolontariuszka Róża, która pomaga mu oswoić się z myślą o śmierci. Nakłania go do pisania listów do Pana Boga w których chłopiec opisuje swoje przeżycia, dzieli się radością ale też lękami.

I choć i tym razem w trakcie lektury miałam w oczach łzy wzruszenia, to trudno było mi uwierzyć w tę historię. Oskar, nad wiek mądry i dojrzały, pani Róża która niczym mityczny Charon prowadzi go ku nieuchronnej śmierci i cała reszta ludzi (rodzice, lekarze), których postawa zasługuje na napiętnowanie, bo nie są w stanie zmierzyć się z rzeczywistością. Odchodzenie bywa trudne, patrzenie na śmierć najbliższej osoby jeszcze trudniejsze. Ale okrucieństwem zarzucić komuś że przeżywa to nie tak jak powinien. Dlatego też ponowna lektura "Oskara i pani Róży", ku mojemu zaskoczeniu, nie zachwyciła mnie, tak jak na to liczyłam czego szczerze żałuję.