Przykry początek recenzja

Pierwszy kontakt z historią rodzeństwa Baudelaire miałam podczas oglądania filmu. Gdy pojawił się serial, wiedziałam, że go również obejrzę. Opowieść bardzo mi się spodobało, choć nie było w niej nic szczęśliwego. Wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała sięgnąć również po książki i w końcu ten czas nastał.

Zacznę od tego, jak ta książka w ogóle jest napisana. Przede wszystkim narratorem jest Lemony Snicket, który przez wiele lat badał losy wspominanego już rodzeństwa. Nie jest to anonimowa osoba, która po prostu opowiada nam pewną historię. Lemony staje się w pewnym stopniu również bohaterem i ma swoją rolę do odegrania. Cała lektura skierowana jest dla młodszych czytelników i widać to od pierwszych stron. Kiedy użyte jest trudniejsze słowo, którego dzieci mogą nie znać, natychmiast też zostaje ono wyjaśnione. W Serii niefortunnych zdarzeń autor tłumaczy bardzo dużo rzeczy. Czasami odbiega trochę od historii, aby wpleść rzeczy, które pozwolą nam (a właściwie dzieciom) lepiej się odnaleźć. Bardzo podoba mi się ten zabieg. Sprawia on, że nie czujemy się, jak podczas czytania książki, a raczej listu czy innej wiadomości od znajomego. Narrator stał się nam kimś bliskim. Warto też wspomnieć o tym, że dość często ostrzega nas, że ta historia nie ma w sobie nic szczęśliwego i że jeżeli nie mamy ochoty tego czytać, to powinniśmy odłożyć książkę. Pierwszy raz spotkałam się z czymś takim, że narrator zniechęcał czytelnika do czytania. I jak to w takich przypadkach bywa – jeszcze bardziej to intryguje.

Powieść rozpoczyna się, gdy trójka rodzeństwa - Wioletka, Klaus i Słoneczko – dowiadują się o pożarze ich domu, w którym zginęli ich rodzice. Urzędnik państwowy pan Pou zabiera ich do siebie, a niedługo później przekazuje ich pod opiekę dalekiego krewnego Hrabiego Olafa. Cała historia opiera się na licznych nieporozumieniach, niezrozumieniu testamentu i niesłuchaniu dzieci. Można odnieść wrażenie, że Wioletka, Klaus i Słoneczko to najmądrzejsze osoby w całej historii. Jako jedyne przejrzały niecny plan Hrabiego, ale czy uda im się uciec spod pazernych łapsk krewnego?

Mimo że w tej opowieści nie ma nic szczęśliwego, bawiłam się świetnie. Książeczka jest krótka i naprawdę bardzo szybko się ją czyta. Przez to, że narrator faktycznie opowiada nam historię, a nie tylko opisuje, możemy poczuć się jakbyśmy słuchali przyjaciela. Jest swojsko, przyjaźnie i w pewnym stopniu nawet ciepło. Narrator opiekuje się czytelnikami i prowadzi ich po ścieżkach losów naszych sierot. Mimo że doskonale wiedziałam, co się wydarzy, nie przeszkadzało mi to, by wciągnąć się w opowieść i czytać ją z wielkim zainteresowaniem. Praktycznie nie mogłam oderwać się od lektury, a jak już wspomniałam, jest ona bardzo krótka, więc nie było to trudne. Już wiem też, że od razu wezmę się za kolejne części i choć jeszcze trzy przede mną, i tak ubolewam, że na razie więcej nie zostało wydanych. Czekam!