Dodo i smocze miasto recenzja

Głównego bohatera poznajemy w dniu jego wyklucia się z jajka. Jak dla mojej córki to idealny początek opowieści. Ma już sześć lat i wciąż najbardziej lubi stworzenia, które wykluwają się z jajek: ptaki, gady i oczywiście... smoki. Ani jednych, ani drugich, ani trzecich w tej książce nie brakuje.

Streszczać tej książki nie będę, nie chcąc psuć Wam zabawy. Przede wszystkim chcę napisać, że opowieść ujęła mnie tym, że w świetny sposób pokazuje, jak można być szczęśliwym. Na przykład? Zamiast brać udział w wyścigu o to, kto jest najszybszy — lepiej wziąć udział w szrankach, w których chodzi o to, kto jest... najwolniejszy. Bardzo fajna gra słów — robienie czegoś powoli, wolno to w pewnym sensie również wolność od przymusu pośpiechu. Pośpiechu, który w ostatnich czasach tak dużo potrafi nam odbierać.

Bardzo podoba mi się również pomysł podróży wysoko, wysoko, wysoko nad Malinową Dolinę. Jest to możliwe, dzięki magicznym kwiatom. Ich płatki pozwalają wznieść się ponad, by zobaczyć, że nasza codzienność to tak naprawdę mały punkcik na mapie wszechświata. I że nasza osoba, wcale nie jest tego wszechświata pępkiem...
Kwiaty, iskierki, pyszne owoce tajemnice — wszystko, co tworzy tu scenerię, jest baśniowe, ale w taki prosty, a przez to przyjemny sposób. W sam raz tak, żeby spodobało się to dzieciom. Również tym, które są w nas, dorosłych :)

Podsumowując, bardzo się cieszę, że miałam przyjemność poznać tę książkę. Z pewnością będę też do nie wracać, gdy tylko poczuję, że zrobiło mi się w życiu zbyt niespokojnie, gorzko lub po prostu źle. Dodam też, że Wasza pociecha (albo Wy, Drodzy Dorośli Czytelnicy) mogą pokolorować ilustracje do przygód Jogiego i jego przyjaciół. A czasem nawet je narysować. Rozbudzona opowieścią wyobraźnia i nastrój, z pewnością sprawi, że pójdzie jak z płatka :)

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl