Kroniki skrzatów cz.II Szagawarra recenzja

Okazuje się, że skrzat Grusznik Kapelusznik ma żonę: Parzawkę Dojkę. Wraz z babcią Jaśminną, w książce mamy więc trzy starsze, niezwykłe kobiety. Znaczy: wcale nie trzeba być piękną jak leśna wróżka Miranda czy przepiękna czarownica Marbella, by czynić niezwykłe rzeczy...

Nadchodzi zima. Może to przypadek, może nie, że właśnie zimą jest Dzień Babci? I właśnie wtedy w szczególny sposób doceniamy doświadczenie i moc seniorek... Szagawarra, Parzawka i Jaśminna to babcie z różnych wątków powieści, które łączy podeszły wiek i znajomość życia.

Zima to również pora roku, która przychodzi po jesieni życia. A jednocześnie jest piękna — co widać również w zimowych opisach Marbelli Atabe. Tajemniczej autorki, która raczej jest Polką. Uwielbia Zimę w Krainie Muminków i Starą Słaboniową i złe duchy. Kocha zwierzęta. Lubi dziergać na szydełku haftować i szyć. Tyle wiem z jej strony internetowej. Tajemnicą pozostaje jej wiek i oblicze i pewnie właśnie tak ma być.

Zdradzę też, że podczas pewnego rytuału pojawia się swojsko brzmiąca nazwa pasma górskiego... A także runy, kamienie szlachetne oraz wszechobecna już w części pierwszej miłość. Ślizgutek Gutek przechodzi bardzo bolesną przemianę. Prócz tego, że jest dobry, chce być też normalnie wyglądającym chłopcem... Marbella lubi go jeszcze bardziej niż wcześniej i — jak się okaże — jej opiekuńczość wobec Gutka nie wynika tylko z tego, że jest taki mądry i dobry. W tej części Kronik dowiemy się, kogo kocha Marbella i za kim bardzo tęskni...

Prócz tego doczytamy się tu pięknych rymowanych wersów oraz zapachów jak na przykład zapach bzów czy ostów... Nie brak również sentencji jak np.
"Aby nogi były sprawne w starości, muszą pokonywać duże odległości".

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta nakanapie.pl